ਅਪਡੇਟ 15
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰਨਾਮ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਕੌਣ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੀਦੀ ਹੈ। ਅਰਸ਼ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਰੀਕ ਪੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ, ਵਿਆਹ ਦਾ ਕਾਰਡ ਵਟਸਐਪ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਸਾਲੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵਧਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਕੇ ਫ਼ੋਨ ਕੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਕਿਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕਿਰਨਦੀਪ ਦਾ ਸਰੀਰ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜਾ ਵੱਧ ਭਰਵਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਰਨਦੀਪ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਹੈ। ਜਿਸਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਕਿਰਨ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਨੂੰ ਘਰੇ ਸਾਰੇ ਅਰਸ਼ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹਨੇ ਅਰਸ਼ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੀਦੀ ਨੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ।
ਹਰਨਾਮ: ਕੀ ਤੂੰ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਈ ਹੈਂ, ਕੌਣ ਜਾਉਗਾ ਇਨਾਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਤਾਂ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਆਏ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ: ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜਾਉਂਗਾ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸੇ ਦਿਨ ਹੀ ਜਾਉਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਉਹ।
ਹਰਨਾਮ: ਸੌਂ ਜਾ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰੋਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਦੇ ਘਰ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉੱਥੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਮੰਮੀ, ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡਾ ਰੋਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰੀ ਮਾਸੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਅਰਸ਼ ਦਾ ਵਿਆਹ ਪੱਕਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਚਾਰ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ ਪਰ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਇੰਨੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਤੇ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਨੇ ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਹੀ ਕਿ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਹਾਸੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।
ਰਮਨ: ਆਪਾਂ ਕਦੋਂ ਜਾਣਾ ਹੈ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਵਿਆਹ 16 ਤਰੀਕ ਨੂੰ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਪਰਸੋਂ ਸੱਦ ਰਹੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਚਲੋ ਕੱਲ੍ਹ ਚੱਲੀਏ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਆ ਜਾਣਗੇ, ਆਪਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਗੇ।
ਰਮਨ: ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਛੱਡ ਦਿਓ।
ਮਨਜੀਤ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪਤੀ ਹੈਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਗੱਲ ਤੇ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਕਿਸ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਨਾਸ਼ਤੇ ਦੀ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰਮਨ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਪਾਪਾ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਬਿਜੀ ਲੱਗਦੇ ਹੋ।
ਹਰਨਾਮ: ਹਾਂ ਵੀ ਅਤੇ ਨਹੀਂ ਵੀ, ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਮਾਸੀ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ: ਹਾਂ, ਕੱਲ੍ਹ ਫ਼ੋਨ ਆਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਕੱਲ ਸੱਦ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਰ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਜਾਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਪਾਪਾ, ਉਹ ਵੀ 5 ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਆਏ ਸੀ ਅਤੇ ਦੀਦੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ: ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਮੰਮੀ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਜਾਉਗੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਨਾਲ ਚੱਲਾ ਜਾਉਂਗਾ।
ਹਰਨਾਮ: ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦਿਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕਿ ਤੂੰ ਚੱਲੀ ਜਾਏਂਗੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਕਰੇਂਗੀ। ਫੈਸੇ ਵੀ, ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਂਗੀ।
ਰਮਨ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪਾਪਾ ਦੇ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਕਹੇਗੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਚੱਲੋ ਨਾ ਪਲੀਜ ਮੇਰੇ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਵੀ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ, ਪਾਪਾ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਣਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਇਹ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਰਮਨ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਜਾਂਦੀ। ਪਰ ਉਹ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੇ।
ਰਮਨ: ਪਾਪਾ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲੀ ਜਾਵੇ।
ਹਰਨਾਮ: ਮਨਜੀਤ, ਚੱਲੀ ਜਾ ਰਮਨ ਕਿੰਨਾਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ।
ਹਰਨਾਮ: ਪਰ ਵਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਦੋਨੋਂ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ ਤੇ ਇਹ ਰੱਖੋ।
ਹਰਨਾਮ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਟੈਨਸ਼ਨ ਵੀ ਖਤਮ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਤੁਹਾਡਾ ਖਾਣਾ।
ਹਰਨਾਮ: ਇਸ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ, ਬੱਸ 6 ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਮੈਂ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਲਉਂਗਾ।ਚਲੋ, ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਦਫ਼ਤਰ ਲਈ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪੇ ਮੈਨੇਜ ਕਰ ਲਵੀਂ।
ਅਤੇ ਦਫਤਰ ਲਈ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਭੱਜ ਕੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਤੈਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਕੀਤਾ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਤੇ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੱਸ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮੈਡਮ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਓ ਹੋ, ਦੱਸ ਨਾ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਚਲੋ ਕੱਲ੍ਹ ਚੱਲੀਏ, ਮੈਂ ਰਿਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅੱਜ ਆਪਾਂ ਸ਼ੌਪਿੰਗ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇ ਤੇਰਾ ਕਾਲਜ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਨਹੀਂ, 6 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਮੇਨ ਗੱਲ ਹੈ, ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਣੀ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਤੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬਦਮਾਸ਼, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਪਰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮੇਰੀ ਹੋ। ਬੋਲੋ ਹੋ ਨਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੀ, ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪੁੱਤ। ਆਈ ਲਵ ਯੂ।
ਰਮਨ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਟੂ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੱਸ ਨਾ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਿਰਫ਼ ਸੋਹਣੀ।
ਰਮਨ: ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ ਉਪਰ ਚੱਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਨੇੜੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਲੀਜ ਇਹ ਨਾ ਕਰ।
ਰਮਨ: ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੋ ਤੂੰ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਸ, ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ।
ਰਮਨ: ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਨੂੰ ਜਲਦੀ ਦੱਸੋ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਪੁੱਛਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬੇਸ਼ਰਮ ਬੋਲਕੇ, ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾ, ਸ਼ੌਪਿੰਗ ਕਰਨ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਮੰਦ ਮੰਦ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ। ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਾਹ ਠੀਕ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਪਹਿਨਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੀ ਪਾਵਾਂ।
ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੁੱਟ ਖਾਵੇਂਗਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੁੱਟ ਲਓ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਦੱਸ ਨਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਜੋ ਕਹੂੰਗਾ ਉਹ ਪਾਓਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਪਾਵਾਂ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੱਸਾਂ ਜਾਂ ਕੁਝ।
ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ, ਰਮਨ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਾਲਾ ਕਮੀਜ ਸਲਵਾਰ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕਾਲੀ ਬ੍ਰਾ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਅਤੇ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਅਤੇ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ, ਦੱਸ ਰਮਨ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮਤਲਬ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮਤਲਬ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮਤਲਬ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਉਹੀ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਹੋ ਜਾਂ ਮੈਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਓਕੇ, ਪੈਂਟੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣੀ ਹੈ, ਅੱਜ ਪੈਂਟੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਮੰਨਣੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੰਨੂੰਗੀ, ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀ ਪੈਂਟੀ। ਮੈਨੂੰ 15 ਮਿੰਟ ਦੇ, ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਰਮਨ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਹਾਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਤੂੰ ਵੀ ਫ੍ਰੈਂਚੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾਵੇਂਗਾ। ਸਿਰਫ਼ ਜੀਨਸ, ਟੀਸ਼ਰਟ ਅਤੇ ਬਨਿਆਣ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਓਕੇ, ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਇੱਛਾ। ਬਸ 5 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਨਾਂ, ਬਾਏ।
ਅਤੇ 15 ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ, ਦੋਵੇਂ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਸ਼ੌਪਿੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਕਮਰ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਕੀ ਸ਼ਰਾਰਤ ਹੈੈ, ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੈਂਟੀ ਨਾ ਪਾਉਣ ਬਾਰੇ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਬਸ ਵੈਸੇ ਹੀ ਮਨ ਕੀਤਾ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਪੈਂਟੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀਆਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੀ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਹੋ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਪੱਕਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਦਬਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਚਾਹਾਂ ਰੱਖਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ, ਸਿਰਫ਼ ਤਿੰਨ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਰਮਨ, ਮੇਰੇ ਨਵੇਂ ਪਤੀ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
