ਅਪਡੇਟ 26
ਰਾਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੀਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਜਾਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਰਨਜੀਤ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਚਾਹ ਆਦਿ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਹਰਦੀਪ ਜਾ ਕੇ ਰਮਨ ਅਤੇ ਰਵੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ।
ਹਰਦੀਪ: ਮੰਮੀ ਮੈ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਚੱਲਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਓਂਦੀ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਪਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉੱਪਰ ਰਵੀ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਛੱਤ ਵਾਲੇ ਪੱਖੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਗੁੱਡ ਮੌਰਲੰਨ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਮੌਰਲੰਨ ਮੰਮੀ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਤਾਂ, ਅੱਛਾ ਰਵੀ ਕਦੋਂ ਬਾਥਰੂਮ ਗਿਆ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਹੁਣੇ ਹੀ ਗਿਆ ਹੈ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੌੜ ਕੇ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਰਮਨ, ਇਹ ਸਭ ਮੇਰੇ ਕਾਰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨਾ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਜਲਦੀ ਆਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਦੀ, ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਸਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਨਾਲ, ਤੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ। ਮੈਂ ਸੱਚ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਲੈ ਚੱਲ, ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।
ਰਮਨ: ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਕਹੋ, ਮੰਮੀ। ਆਪਾਂ ਇਕੱਠੇ ਤਾਂ ਹਾਂ, ਬੱਸ ਅਸੀਂ ਫਿਜੀਕਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਪਾ ਰਹੇ। ਵੈਸੇ ਵੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਪ੍ਰੋਬਲਮ ਨਹੀਂ ਹੈ ਨਾ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਫਿਜੀਕਲ ਹੋਣਾ। ਉਹ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਕਦੋਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੋ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਰਵੀ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਵੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾ। ਸਾਰੇ ਚਾਹ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਅਤੇ ਤਿੰਨੋਂ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕਾਫੀ ਟਾਈਮ ਲਗਾ ਦਿੰਤਾ ਮਨਜੀਤ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਵੀ ਫਰੈਸ਼ ਹੋਣ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਓ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।
ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕੀਤਾ। ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਧਿਆਨ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਸੀ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ, ਰਮਨ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਿਲਆ ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੰਗੀਤ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਅਤੇ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਆਉਣ ਕਾਰਨ, ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਰਮਨ ਨਾਲ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਟਾਈਮ ਨਹੀਂ ਮਿਿਲਆ। ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ, ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੂਡ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਮੌਕਾ ਦੇਖ ਕੇ, ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਿਆ।
ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਰਮਨ, ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਕੱਢ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਦੂਰੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕੱਲੇ ਟਾਈਮ ਸਪੈਂਡ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਪਲੀਜ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰ।
ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਦਾ ਮੈਸੇਜ: ਮੰਮੀ, ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਰਦਾਂ।
ਮੈਸੇਜ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਨਵਾਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਵੀ ਆਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਹਰਨਾਮ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਕ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਹਰ ਗੱਲ ਮੰਨਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਰਮਨ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਜਾਓ ਅਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਹ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਬੇਟਾ, ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਹਿਨਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਅੱਖ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਪਹਿਨਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।
ਫਿਰ ਮਨਦੀਪ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਇੰਝ ਹੀ।
ਫਿਰ ਰਵੀ ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਦੀਪ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਜਾ ਕੇ ਜਲਦੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਕੀ ਪਾਵਾਂ।
ਰਮਨ: ਪੀਲਾ ਕਮੀਜ, ਚਿੱਟੀ ਪਜਾਮੀ ਅਤੇ ਨੌਰਮਲ ਪੈਂਟੀ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਹਨ ਨਾ, ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਬ੍ਰਾ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਇਸਨੂੰ ਉਤਾਰਨ ਵਿੱਚ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਬੋਲ ਤਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਜਿਵੇਂ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਉਤਾਰੀ ਹੋਵੇ।
ਅਤੇ ਕਪੜੇ ਬਦਲਣ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਚਿੰਟੇ ਰੰਗ ਦੀ ਕੈਬ ਖੜੀ ਹੈ, ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠੋ, ਮੈਂ ਆਓਣਾ।
ਮਨਜੀਤ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਕੈਬ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੈਬ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕੈਬ ਚੱਲਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ, ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਅਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛੋਂਗੇ ਕਿ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਗੁੱਡ ਗਰਲ।
ਜਦੋਂ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਗਰਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੱਸਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕੁੜੀ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹਰ ਥਾਂ ਤੋਂ।
ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਬਾਜ਼ਾਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਉਤਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ।
ਰਮਨ: ਓਕੇ ਮੰਮੀ, ਜਿਵੇਂ ਆਪਾਂ ਘਰੋਂ ਲੁੱਕ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਡੇਟ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੱਚਮੁੱਚ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਦੱਸੋ ਮੇਰੀ ਮੰਮੀ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਗੋਲ ਗੱਪਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਰੇੜੀ ਦੇਖ ਕੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਗੋਲ ਗੱਪੇ ਖਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਓਕੇ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਗੋਲ ਗੱਪੇ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਚੀਜਾਂ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ।
ਰਮਨ: ਮੇਰਾ ਮਨ ਕੁਝ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮਤਲਬ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਦੱਸ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਕੀ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੁਝ ਟਾਈਮ ਇਕੱਲੇ ਸਪੈਂਡ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਪਾਂ ਕਰ ਤਾਂ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਟਲ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚੱਲੀਏ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਹੋਟਲ ਜਾਣ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਕਿਉਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ। ਪਲੀਜ ਦੇਖੋ ਨਾ, ਚੱਲੋ, ਇਨਕਾਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਸਾਨੂੰ ਇੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਮੌਕਾ ਮਿਿਲਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਮੰਮੀ ਅਤੇ ਪਾਪਾ ਵੀ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਰਮਨ ਡੇਟ ਵਾਲਾ ਰੋਲਪਲੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਤੇਰੀ ਇੱਛਾ, ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਰੂਕਾਂਗੇ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੰਮੀ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਹੋਟਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਪਲੀਜ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰ, ਕੋਈ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਨਾ ਲਵੇ।
ਰਮਨ: ਇੱਥੇ ਕੌਣ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਬੱਸ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ, ਪਾ ਲਓ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਚੁੰਮਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਦਾ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਦਬਾਅ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਆਟੇ ਵਾਂਗ ਗੁੰਨਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਕੁੜਤਾ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਨਿੱਪਲ ਰਮਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ ਨਿੱਪਲ ਚੂਸਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਮੰਮੀ ਦਾ ਨਿੱਪਲ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦਾ ਸਿਰ ਫੜ ਕੇ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਦੁੱਧ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਿਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਕਿਸੇ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਨੂੰ ਨਹੀਂ। ਹੁਣ ਦੱਸ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਰਮਨ।
ਫਿਰ ਰਮਨ ਦਾ ਮੂੰਹ ਆਪਣੇ ਨਿੱਪਲ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਤੁਹਾਡਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਰਮਨ ਪੱੁਤ, ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਨਿਚੋੜ ਦੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਲਾ, ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ, ਮਨਦੀਪ ਤੈਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਖੁਦ ਪੀ ਜਂਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਇੱਥੇ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪੇਟ ਭਰਕੇ ਪੀ ਜਾ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮੇ ਤੇ ਦੰਦੀ ਵੱਢ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਚੀਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਰਮਨ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ, ਰਮਨ ਉਸਦੇ ਦੋਵੇਂ ਮੁੰਮੇ ਨੂੰ ਚੁੰਘ ਚੁੰਘ ਕੇ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਰਮਨ ਦੀ ਪੈਂਟ ਦੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਸਿਸਕਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਰਮਨ ਦੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਮਸਲਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਰਮਨ ਉਸਦੇ ਮੁੰਮੇ ਮਸਲ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਮਸਲਦੀ ਹੈ, ਰਮਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਕਰਾਹ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਰਮਨ, ਕੀ ਦਰਦ ਹੋਇਆ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਜਿਆਦਾ ਜੋਰ ਨਾਲ ਤਾਂ ਨੀ ਮਸਲ ਦਿੱਤਾ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਫੜਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਛੂਹਣ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ਸਿਸਕਾਰੀ ਨਿਕਲ ਗਈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ। ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੈ, ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਨਹੀਂ।
ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਪੈਂਟ ਦੀ ਜ਼ਿਪ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਰਮਨ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਵੱਜਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਕਾਲ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਦਾ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੀ ਪੈਂਟ ਦੀ ਜ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਫਰੈਂਚੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਨ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਚੱਕ ਲਾ ਕਿਸੇਦਾ ਫੋਨ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮਨਦੀਪ ਦਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਫੋਨ ਚੱਕ ਲਾ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਜਿਪ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਕਰਹਾ ਉਠਦਾਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਫੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਰਮਨ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ, ਮਨਦੀਪ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਜੋ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਮਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ, ਡੇਢ ਘੰਟੇ ਤੱਕ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕਾਲ ਕੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਰਮਨ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਪਾਪਾ ਆ ਗਏ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ ਸ਼ੌਕ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ, ਕੀ ਬੋਲਾਂਗੇ।
ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖੋ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਰਿਲੈਕਸ ਹੋ ਜਾਓ।
ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਰਮਨ ਦਾ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਠੀਕ ਹੈ।
ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਆਪਣੇ ਲੰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਰਮਨ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਲੰਨ ਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਪਣਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਕਿੰਨਾ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ ਦਾ, ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ, ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮਜਾ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਦੇਵੇਗੀ।
ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਰਮਨ ਦੀ ਪੈਂਟ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਪਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਉਹ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਪੁੱਤ, ਮੇਰੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਮਿਿਲਆ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਕੀ ਗਲਤੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਉਹ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਮਿਿਲਆ ਜਿਸਦਾ ਤੂੰ ਹੱਕਦਾਰ ਸੀ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਕਸੂਰ ਮੇਰਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਸਬਰ ਦਾ ਫਲ ਮਿੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਹੱਸਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕੋਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਹੱਸਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਘਰ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ।
ਹਰਨਾਮ: ਤੁਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਰਮਨ: ਪਾਪਾ ਮੈਂ ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ: ਹਾਂ ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਆਉਣਾ ਸੀ।
ਹਰਨਾਮ: ਹਾਂ ਪਰ ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਇੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਸਾਰੇ ਇੱਥੇ ਮਿਲ ਸਕਣ ਅਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਲਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆ ਗਿਆ।
ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
