ਅਪਡੇਟ 24
ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਪਰ ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਹਨੀਮੂਨ ਤੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਦੇਖਣਾ ਹੈ ਉਹ ਆਪੇ ਦੇਖ ਲਵੇ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਬੈਠਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਪੈਂਟ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨੂੰ ਰਮਨ ਦੇ ਗੋਡਿਆਂ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਉਸਦੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਦੇ ਇਲਾਸਟਿਕ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘਾ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਥੱਲੇ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਸਹੀ ਨਿਕਲਿਆ, ਰਮਨ ਦਾ ਲੰਨ ਲੰਬਾਈ ਅਤੇ ਮੋਟਾਈ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਇਸਨੂੰ ਘੂਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੈਣਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ, ਕੀ ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦਾ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਉਪਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੈ ਪਰ ਅਜੇ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝੇਂਗਾ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਦੱਸੋ ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਜੋ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ, ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝੇਂਗਾ, ਮੈਂ ਹਨੀਮੂਨ ਲਈ ਕੁਝ ਸੋਚਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਰਮਨ ਦੇ ਆਕਾਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ, ਮਨਜੀਤ ਥੋੜਾ ਡਰ ਗਈ, ਪਰ ਉਹ ਬੁੜਬੁੜਾਈ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਪਵੇਗਾ ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ।
ਅੱਗੇ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕੀ ਸੋਚਿਆ ਸੀ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਾਡੇ ਹਨੀਮੂਨ ਤੱਕ।
ਰਮਨ: ਅਤੇ ਉਹ ਕਦੋਂ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਦੋਂ ਵੀ ਤੂੰ ਬੋਲੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਅੱਜ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਾਨੂ ਪੁੱਤ, ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਨਾ ਮੇਰੇ ਪੀਰੀਅਡਸ ਚੱਲ ਰਹੇ ਹਨ।
ਰਮਨ: ਮੇਰੀ ਬਦਕਿਸਮਤੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ, ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾੀ।
ਰਮਨ: ਉਹ ਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਤੂੰ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਉਹ, ਤੁਹਾਡੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਡੀ ਫੁੱਦੀ।
ਮਨਜੀਤ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਛੁਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਰਮਨ ਦੇ ਕੰਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਕੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮਿਲੂਗੀ ਉਹ ਵੀ ਮਿਲੂਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਮਿਲ ਗਈ।
ਅਤੇ ਹੱਸਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਲ ਪਾ ਕੇ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਉਸਦਾ ਪੂਰਾ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਸਮਲਾਈ ਵਾਂਗ ਚੂਸ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚੱਟ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਵੱਜਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਰਨਜੀਤ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਦੀਦੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਤੁਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਕਿੱਥੇ ਹੋ, ਕਾਫ਼ੀ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਦੀਦੀ, ਅਸੀਂ ਬਸ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਜਲਦੀ ਆਓ।
ਅਤੇ ਫ਼ੋਨ ਕੱਟ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਸਾਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਦੀਦੀ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਰਮਨ ਸਾਮਾਨ ਚੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਚਲੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਤੁਸੀਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਉਹੀ ਹੋਵੇਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਪੁੱਤ, ਮੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹੁਣੇ ਦਿਖਾਵਾਂ ਜਾਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਮੈਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਸੂਟ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮੰਨ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਰਮਨ ਨਾਲ ਇਕੱਲੇ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਰਮਨ ਤੋਂ ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਦੂਰੀ ਵੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਮਨ ਦਾ ਲੰਬਾ ਅਤੇ ਮੋਟਾ ਲੰਨ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਥੇ ਹਰਦੀਪ ਫਿਰ ਰਮਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ। ਜਦੋਂ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ ਬੀਤ ਗਏ, ਤਾਂ ਉਹ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਹੈਂ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਹਰਦੀਪ ਦੇ ਨਾਲ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਗਏ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਲਗਭਗ ਤਿੰਨ ਘੰਟੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਫਿਰ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਹਰਦੀਪ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕੰਮ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਦੋ ਘੰਟੇ ਹੋਰ ਲੱਗਣਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਕਾਲ ਕੱਟ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਮਰਦ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਔਰਤ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚਦੀ ਹੋਈ ਰੋਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਕਦੋਂ ਅੱਖ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ। ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਰਮਨ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਉੱਠੋ, 8 ਵੱਜ ਗਏ ਹਨ, ਮਾਸੀ ਸਾਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਸਾਨੂੰ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ 9 ਵਜੇ ਤੋਂ ਗਾਉਣ ਆਦਿ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮਨਜੀਤ, ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ, ਮੇਰਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਿਰ ਦਰਦ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈਂ, ਰਮਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ 4 ਵਜੇ ਬਾਹਰੋਂ ਵਾਪਸ ਆਇਆ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਿਖਾਉਣ ਗਿਆ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਮੰਗੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਤੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਤੂੰ ਕੁਝ ਟਾਈਮ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈਂ।
ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਰਮਨ 4 ਵਜੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਡੂੰਘੀ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਗਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਹੇਠਾਂ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਝੂਠ ਬੋਲਿਆ। ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਰਮਨ ਮੇਰਾ ਕਾਲ ਡਿਸਕਨੈਕਟ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ 15 ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਮਨਜੀਤ, ਤੂੰ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਹੈਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੀਦੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਰਮਨ, ਤੂੰ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਹ ਸਮਾਨ ਦਿਖਾਤਾ ਜੋ ਤੇਰੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਤੈਨੂੰ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ ਮਾਸੀ, ਅਜੇ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਸਮਾਨ ਆਰਡਰ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਹੈਂ ਮਨਜੀਤ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਅਧੂਰੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਹ ਸਮਾਨ ਲੈ ਆਇਆ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ।
ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਸਮਾਨ। ਪਰ ਉਹ ਹੁਣ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਹਨ। ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਰਨਜੀਤ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਜਾਓ ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੋ, ਔਰਤਾਂ ਗਾਣਿਆਂ ਲਈ ਆਉਣਗੀਆਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ ਅਤੇ ਉੱਪਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਉੱਪਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਬੁਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਰਮਨ ਕੀ ਸਮਾਨ ਮੰਗਵਾਇਆ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਰਮਨ।
ਰਮਨ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਪੌਲੀਬੈਗ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਪੌਲੀਬੈਗ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਾਰ, ਝਾਂਝਰਾਂ, ਪਰਫਿਊਮ, ਵਾਲਾਂ ਦੇ ਕਲਿੱਪ ਅਤੇ ਹੋਰ ਛੋਟੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੀ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਆਪਾਂ ਕੱਪੜੇ ਖਰੀਦੇ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸੈਸਰਿਜ ਤਾਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੇ ਗਹਿਣੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰਦੀਪ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਨਾਲ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਦੇ ਲਈ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਪਛਤਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਸੌਰੀ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਹਰਦੀਪ ਨਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹੈਂ ਅਤੇ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਮੈਂ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਬਣ ਕੇ ਆਏ ਹੋ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪੱਪੀਆਂ ਦੀ ਬਰਸਾਤ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਪੱਪੀਆਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਲੇਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਕਮੀਜ ਚੁੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬ੍ਰਾ ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੋਂ ਉਪਰ ਚੱਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੰੁਮੇ ਅਜਾਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮੁੰਮੇ ਚੂਸਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਵੱਲ ਦਬਾਉਣ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਹੇਠਾਂ ਜਾਣਾ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਉੱਥੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਫਿਰ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੇ ਝੁਕਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਫੜ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਘੰਟਾ ਦੇਵਾਂ, ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੱਚਾ ਖਾ ਲਵੇਂਗਾ। ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਪਰ ਇਹ ਸਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਅਤੇ ਸਹੀ ਟਾਈਮ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਦਿਨ ਹੋਰ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਨਮ ਭੂਮੀ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਦੋਂ।
ਰਮਨ: ਹੁਣੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਕੀ ਕਰੇਂਗਾ ਦੇਖਕੇ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਵੇਂ।
ਰਮਨ: ਇਹ ਮੇਰੇ ਤੇ ਛੱਡੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਰਮਨ ਪੁੱਤ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰਾ ਵੱਡਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰਾ ਹਥਿਆਰ।
ਰਮਨ: ਕਿਹੜਾ ਹਥਿਆਰ ਮੰਮੀ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹਥਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਪਿਤਾ ਕੋਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹਥਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਿਹੜਾ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੋ ਤੇਰੀ ਫ੍ਰੈਂਚੀ ਵਿੱਚ ਛੁਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਿਆ, ਕੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰ ਸਕਾਂਗਾ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਾਗਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੇਂਗਾ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਸਲਵਾਰ ਦੇ ਨਾਲੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਰੁਕੇਂਗਾ।
ਰਮਨ: ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਫੜ ਕੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਕਰ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਪਲੀਜ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਇਹ ਸਾਡੀ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਲਈ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕਦੋਂ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਹ ਸਭ ਵਿਆਹ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਫਿਰ ਤੂੰ ਜਦੋਂ ਚਾਹੇ, ਜਿੱਥੇ ਚਾਹੇ, ਜਿਵੇਂ ਚਾਹੇ ਮੇਰੀ ਲੈ ਸਕਦਾ ਹੈਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਆਪਣੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਤੇ ਨੱਪਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮੁੰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਚੂਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ ਹਨੀਮੂਨ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਬਾਹਰ ਸੀ।
ਅਰਸ਼ਦੀਪ: ਮਾਸੀ ਹੇਠਾਂ ਆ ਜਾਓ, ਸੰਗੀਤ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਹਰ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਮੂਡ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਰਸ਼, ਤੂੰ ਚੱਲ ਮੈਂ ਆ ਰਹੀ ਹਾਂ 15 ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਹਿਨਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈੈ।
ਰਮਨ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੁੱਤ, ਉਹ ਤੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ, ਮੈਂ ਹੇਠਾਂ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਸੂਟ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੋਕਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਪਲੀਜ ਮੰਮੀ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਨੰਗੀ ਹੋ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ ਰਮਨ ਦੇਰ ਹੋ ਜਾਣੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
