ਅਪਡੇਟ 23
ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵਧਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਜੋ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਦਾ ਉਭਾਰ ਰਮਨ ਦੇ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਦੇ ਉਪਰੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਦੇ ਉਭਾਰ ਤੋਂ ਰਮਨ ਦੇ ਲੰਨ ਦਾ ਆਕਾਰ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਉਸਦਾ ਭਰੱਮ ਸੀ ਜਾਂ ਸੱਚ, ਇਹ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ। ਮਨਜੀਤ ਫਰੈਸ਼ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੇਠਾਂ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਰਮਨ ਨਾਸ਼ਤੇ ਲਈ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਪਿਸ਼ਾਬ ਕਰ ਲਿਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹੋਰ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰੋ।
ਅਤੇ ਹੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸਦੇ ਆਕਾਰ ਤੋਂ ਡਰ ਗਈ ਸੀ। ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਲਹਿੰਗਾ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰੇ ਪੁੱਤ ਰਮਨ ਤੇ ਸੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਦਾ ਧਿਆਨ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਸੀ।
ਅਰਸ਼ਦੀਪ: ਮਾਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਦਿਖਾਓ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਕੀ ਪਹਿਨੋਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹ ਉੱਪਰ ਹੈ।
ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਹਰਦੀਪ ਨੂੰ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਬੈਗ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣਾ ਸੂਟ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਿਰਨਜੀਤ ਅਤੇ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਇਕੱਠੇ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ, ਇਸ ਦਾ ਫੈਸ਼ਨ ਤਾਂ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਕਿਰਨਜੀਤ ਦਾ ਸੂਟ ਦਿਖਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੂਡ ਓਫ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਮਨ ਇਹ ਇਹ ਚੀਜ ਨੋਟ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਸੀਂ ਝੂਠ ਕਿਉਂ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹੋ, ਮੰਮੀ ਇਹ ਸੂਟ ਤਾਂ ਜਾਗੋ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਾਉਣਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਨੇ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਜੋ ਸੂਟ ਪਾਉਣਾ ਹੈ ਉਹ ਤਾਂ ਹੱਜੇ ਖਰੀਦਣਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਸੱਦ ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੰਨਾ ਟਾਈਮ ਨਾਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਸੂਟ ਖਰੀਦ ਲੈਂਦੇ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸੂਟ ਅਸੀਂ ਇਥੇ ਆ ਖਰੀਤਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਰਸ਼, ਇੱਥੇ ਕਿਹੜਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਲੇਟੈਸਟ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ।
ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਦੁਕਾਨ ਅਤੇ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਨਾਮ ਦੱਸਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ, ਅੱਜ਼ ਲੈ ਆੳਂਦੇ ਹਾਂ, ਫਿਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਟਾਈਮ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ, ਕੱਪੜੇ ਖਰੀਦਣ ਲਈ।
ਕਿਰਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਮਨਜੀਤ, ਜੋ ਵੀ ਤੂੰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈਂ ਅੱਜ ਹੀ ਕਰ ਲੈ, ਫਿਰ ਕੱਲ੍ਹ ਤੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਠੀਕ ਹੈ ਦੀਦੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਨਹਾ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ, ਰਮਨ, ਬੈਗ ਉੱਪਰ ਲੈ ਆਵੀਂ।
ਰਮਨ: ਠੀਕ ਹੈ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ ਉੱਪਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਰਮਨ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਦਰਵਾਜਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਇਹ ਕੀ ਸੀ। ਆਪਾਂ ਵਿਆਹ ਲਈ ਉਹੀ ਸੂਟ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਾਦੋ ਤੇ ਪਾ ਲਿਓ। ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸੂਟ ਖਰੀਦਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਤੁਸੀਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਪਾਇਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਰ ਰਮਨ ਪੁੱਤ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਜਾਓ ਅਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅਰਸ਼ਦੀਪ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰਾ ਮੂਡ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਮੰਮੀ। ਜਾਓ, ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿੱਥੇ।
ਰਮਨ: ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਨਹੀਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਡੀ ਲੈਣ ਲਈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਕੀ ਕਿਹਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਡਰੈਸ ਲੈਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੁਸਫੁਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ ਲੈਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
ਰਮਨ: ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀ ਡਰੈਸ ਲੈਣ ਦੀ।
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਭੱਜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬੈਗ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਪੜੇ ਕੱਢਣ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੋ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਪਹਿਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ, ਉਹ ਕੱਢ ਦੇ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਲਈ ਇੱਕ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਜ ਅਤੇ ਮੈਚਿੰਗ ਬ੍ਰਾ ਪੈਂਟੀ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਬੈਡ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਅੰਦਰੋਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਰਮਨ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਫੜਾਵੀਂ।
ਰਮਨ: ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਪਾ ਲਓ।
ਮਨਜੀਤ: ਪਲੀਜ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦੇ, ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਬਿਲਕੁਲ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਨੰਗੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੋਣਾ ਹੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਪਰ ਹਨੀਮੂਨ ਤੇ।
ਰਮਨ: ਤੁਹਾਡਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਹਨੀਮੂਨ ਤੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਕੀ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵੇਂਗਾ। ਜਿੱਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੂੰ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੋਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਲਵੇਂ।
ਅਤੇ ਗੱਲ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਨ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਰਮਨ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਟੂ ਪੁੱਤ।
ਮਨਜੀਤ: ਜਾ ਕੇ ਨਹਾ ਲੈ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਉੱਥੇ ਜਾਵਾਂਗੇ ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਨਾ ਆਵੇ ਤੇ ਨਾ ਜਾਵੇ। ਜਿੱਥੇ ਤੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਲੈ ਸਕੇਂ।
ਰਮਨ: ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹੀ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ ਦੱਸੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀ।
ਰਮਨ: ਹਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀਆਂ ਪੈਂਟੀਆਂ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੇਰੀਆਂ ਪੈਂਟੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਪਈਆਂ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧੋ ਲੈ।
ਅਤੇ ਰਮਨ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਹ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਰਮਨ।
ਰਮਨ: ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਡੀ ਅਮਾਨਤ।
ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸਪਰ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਵਰਤਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ।
ਰਮਨ: ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਲਗਾ ਦੇਵਾਂ।
ਮਨਜੀਤ: ਪੈਂਟੀ ਉਤਾਰਨੀ ਪੈਣੀਆਂ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ ਇਸਨੂੰ ਉਤਾਰਦੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਮੇਂ ਦਿਨ, ਮੈਂਨੂੰ ਦੇਦੇ ਮੈਂ ਲਗਾ ਲਵਾਂਗੀ।
ਅਤੇ ਉਹ ਉਸਦੇ ਹੱਥੋਂ ਪੈਡ ਲੈ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਨਹਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਉਸਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਰਮਨ, ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ।
ਰਮਨ: ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਜਾ ਲੰਚ ਕਰਾਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ।
ਅਤੇ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਇਹੀ ਕਿ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੰਚ ਨਾਲ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਲੰਚ ਖਾਂਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਲੰਚ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰਮਨ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸੂਟ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਅੱਡੀ ਵਾਲੇ ਸੈਂਡਲ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਿਆਰੀ ਜੀ ਪੁਸ਼ਅੱਪ ਬ੍ਰਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਥੌਂਗ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਪੈਂਟੀ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਖਰੀਦ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੀ ਪੈਂਟੀ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾ ਦੀ ਚੋਣ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਡਿਜ਼ਾਈਨਿੰਗ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵੇਹਲੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ।
ਮਨਜੀਤ: ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਘਰ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਹਜੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਰਮਨ ਆਟੋ ਰੋਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਟਲ ਜਾਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹੁਣਾਂ, ਆਪਾਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਹੋਟਲ।
ਮਨਜੀਤ: ਕਿਉਂ।
ਰਮਨ: ਉੱਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਸੀਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਹੋਵਾਂਗੇ।
ਮਨਜੀਤ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਹਾਂ, ਆਪਾਂ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਲਈ ਇਕੱਲੇ ਰਹਾਂਗੇ।
ਹੋਟਲ ਪਹੁੰਚ ਕੇ, ਰਮਨ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਤੇ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਬੁੱਕ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ: ਸਰ, ਯੂਅਰ ਨੇਮ।
ਰਮਨ: ਮਿਸਟਰ ਐਂਡ ਮਿਸਇਜ ਰਮਨ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਰੂਮ ਸਰਵਿਸ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਨਜੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੂੰ ਰਜਿਸਟਰ ਵਿੱਚ ਕੀ ਲਿਖਵਾਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦਾ ਹੋਇਆ।
ਰਮਨ: ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੇਰੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ, ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਰਮਨ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪੂਰਾ ਦਾ ਪੂਰਾ।
ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕੱਲ੍ਹ ਹੋਵੇ ਹੀ ਨਾ। ਪੂਰੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ। ਰਮਨ ਦੇ ਹੱਥ ਮਨਜੀਤ ਆਪਣੀ ਬੁੰਡ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਰਮਨ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਬੁੰਡ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਦਬਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਬੱਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੈ, ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਡਾ। ਉਹ ਦੂਰ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਹੋਇਆ ਮੰਮੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਰਮਨ: ਫਿਰ।
ਮਨਜੀਤ: ਮੈਂ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰਮਨ: ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਉਹੀ।
ਰਮਨ: ਉਹੀ ਕੀ।
ਮਨਜੀਤ: ਜੋ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਰਮਨ ਅਣਜਾਣ ਹੋਣ ਦਾ ਦਿਖਾਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਰਮਨ: ਕੀ ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ ਰਮਨ ਵੱਲ ਦੇਖਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।
ਮਨਜੀਤ: ਤੇਰਾ ਲੰਨ।
ਅਗਲੀ ਅਪਡੇਟ ਜਲਦ ਹੀ...
