Zoomboom8
New Member
- 46
- 74
- 18
Incest माई सिझन 2
- Thread starter love2025
- Start date
- 15,012
- 81
- 179
- 34
S02E23
बराच वेळ असाच गेला. आम्ही दोघेही त्या स्पर्शात, त्या शांततेत हरवून गेलो होतो.
आणि मग, थोड्या वेळाने, अत्यंत अनपेक्षितपणे, तिचा आवाज आला, पण तो आताचा नव्हता, तो जणू भूतकाळातून येत होता. तिचा स्पर्श माझ्या केसांवरून फिरत होता.
"माहित आहे बाळा..." ती अत्यंत हळू, स्वप्नाळू आवाजात म्हणाली, तिची नजर छतावर कुठेतरी लागली होती, "...तू लहान होतास ना... अगदी असाच... असाच माझ्या छातीवर झोपायचास..."
मी दचकलो. तिने अचानक हा विषय का काढला होता?
ती पुढे बोलतच होती, जणू ती स्वतःशीच बोलत होती. "तुझे ते चिमुकले ओठ... कसे धडपडायचे सुरुवातीला दूध पिण्यासाठी... आठवतंय? मग एकदा सवय झाली की असा काही घट्ट पकडायचास... सोडायचाच नाहीस... पोट भरलं तरी! मी तुला उचलून घ्यायचा प्रयत्न केला तरी तुझी पकड सुटायची नाही... आणि मग तसाच... तसाच माझ्या अंगावर झोपून जायचास... अगदी शांत... निश्चिंत..."
तिच्या आवाजात एक वेगळीच माया होती, एक खोलवरची आठवण होती. ती त्या दिवसांबद्दल बोलत होती, जेव्हा मी तिचा 'बाळ' होतो, खऱ्या अर्थाने. ती त्या आठवणींमध्ये पूर्णपणे रमून गेली होती, तिच्या चेहऱ्यावर एक विरळ, उदास पण समाधानी हास्य होतं. ती अजूनही तपशील सांगत होती – तिच्या दुधाचा प्रवाह, माझं ते समाधानाने डोळे मिटणं, माझे ते लहानगे हात तिच्या शरीराला कसे स्पर्श करायचे...
मी तिच्या छातीवर डोकं टेकवून स्तब्ध पडून होतो. तिचे शब्द माझ्या कानांवर पडत होते, पण ते माझ्या मेंदूपर्यंत पोहोचत नव्हते की पोहोचून मला बधिर करत होते, कळत नव्हतं. ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. मी फक्त ऐकत होतो, तिच्या त्या भूतकाळातील वात्सल्याच्या गोष्टीत, वर्तमानाच्या ह्या गुंतागुंतीच्या क्षणी पूर्णपणे हरवून गेलो होतो.
...ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. ती बोलत राहिली, तिच्या भूतकाळातील वात्सल्याच्या गोष्टीत, आणि मी वर्तमानाच्या ह्या गुंतागुंतीच्या क्षणी पूर्णपणे गोठून गेलो होतो.
माझी स्तब्धता, माझ्या थांबलेल्या हालचाली, माझ्या स्पर्शातील पूर्णपणे हरवलेला प्रतिसाद माईच्या लगेच लक्षात आला. ती बोलता बोलता थांबली. तिने माझा चेहरा तिच्या छातीवरून उचलला आणि माझ्या डोळ्यांत रोखून पाहिलं. माझ्या डोळ्यांतील गोंधळ, परत आलेला तो अपराधीपणा आणि आताची पूर्ण अलिप्तता तिने स्पष्टपणे वाचली.
तिच्या चेहऱ्यावर क्षणभर नाराजी आणि कदाचित थोडा रागही दिसला. जणू काही मी तिच्या त्या हळव्या आठवणींचा अपमान केला होता किंवा तिच्या प्रयत्नांवर पाणी फेरत होतो. तिचा संयम सुटला.
"बाळा!" यावेळी तिच्या आवाजात माया नव्हती, तर एक तीव्र, जवळजवळ अधीर अशी उत्कटता होती. "असं काय करतोयस वेड्यासारखं? कुठे हरवलास?" तिने माझा चेहरा तिच्या हातांच्या पकडीत अधिक घट्ट धरला. "विसरून जा म्हटलं ना सगळं! तो भूतकाळ होता! आता मी आहे तुझ्यासमोर... अशी... तुझ्या मिठीत!"
तिने मला कोणतीही प्रतिक्रिया द्यायला किंवा विचार करायला वेळच दिला नाही. तिने माझे ओठ तिच्या ओठांनी पुन्हा बंद केले. पण हे चुंबन आता पूर्वीच्या हळूवार स्पर्शापेक्षा खूप वेगळं होतं. ते उत्कट होतं, जोरकस होतं, त्यात एक प्रकारची मालकी हक्क सांगणारी आसक्ती होती. तिच्या चुंबनात आता फक्त ओढ नव्हती, तर एक भुकेली वासना होती, जी इतका वेळ दाबून ठेवल्यामुळे आता अनावर झाली होती. तिने माझ्या ओठांचा पूर्णपणे ताबा घेतला, तिची जीभ माझ्या तोंडात घुसवत होती , मला तिच्या इच्छेपुढे हतबल करत होती.
मी अजूनही मनाने प्रतिकार करत होतो. माझ्या डोक्यात अजूनही तेच विचार होते – 'आई... माई... पाप...' पण माझं शरीर... ते तिच्या त्या जोरकस, उत्कट हल्ल्यापुढे निष्प्रभ ठरत होतं. तिच्या शरीराची उब, तिच्या ओठांची मागणी, तिच्या हातांची घट्ट पकड... ह्या सगळ्याने माझ्या शरीरातील सुप्त इच्छांना जागं केलं होतं, जरी माझं मन त्याला परवानगी देत नव्हतं.
तिचे हात आता माझ्या शरीरावर अधिक आवेगाने फिरत होते. ती माझ्या छातीवर, पोटावर तिचे ओठ दाबत होती, चुंबनांचा वर्षाव करत होती, मध्येच हलकेच चावतही होती. तिच्या प्रत्येक स्पर्शात एक अधीरता होती, एक वासना होती. ती माझ्या कानाजवळ पुटपुटत होती, "फक्त मला बघ... फक्त मला अनुभव... विसर बाकी सगळं... आत्ता फक्त हा क्षण जगूया... बाळा... फक्त हा क्षण..." तिच्या 'बाळा' ह्या हाकेत आता वात्सल्याऐवजी एक वेगळीच, मादक आर्जव होती, जी माझ्या गोंधळात अधिकच भर टाकत होती.
ती माझ्यावर पूर्णपणे नियंत्रण मिळवण्याचा प्रयत्न करत होती. तिने तिचे शरीर माझ्या शरीरावर अधिक जोरकसपणे दाबले. तिच्या हालचाली आता अधिक तीव्र झाल्या होत्या. ती मला तिच्या त्या वासनेच्या पुरात पूर्णपणे ओढून घेऊ पाहत होती, माझ्या मनातल्या त्या द्वंद्वाला, त्या अपराधीपणाला तिच्या शरीराच्या आगीत जाळून टाकू इच्छित होती.
मी अजूनही पूर्णपणे प्रतिसाद देत नव्हतो, माझं मन अजूनही त्या गर्तेतून बाहेर आलं नव्हतं. पण तिच्या त्या अविरत, उत्कट आणि जोरकस प्रयत्नांपुढे माझा प्रतिकार आता क्षीण होत चालला होता. माझ्या शरीराने केव्हाच शरणागती पत्करली होती, आणि आता माझं मनही हळूहळू त्या धुंदीत, त्या तीव्रतेत स्वतःला विसरू लागत होतं... पण अजून पूर्णपणे नाही. तिच्या प्रयत्नांचा परिणाम होत होता, पण तो पूर्ण व्हायला अजून वेळ लागणार होता. ती मात्र तिचे प्रयत्न थांबवायला तयार नव्हती.
बराच वेळ असाच गेला. आम्ही दोघेही त्या स्पर्शात, त्या शांततेत हरवून गेलो होतो.
आणि मग, थोड्या वेळाने, अत्यंत अनपेक्षितपणे, तिचा आवाज आला, पण तो आताचा नव्हता, तो जणू भूतकाळातून येत होता. तिचा स्पर्श माझ्या केसांवरून फिरत होता.
"माहित आहे बाळा..." ती अत्यंत हळू, स्वप्नाळू आवाजात म्हणाली, तिची नजर छतावर कुठेतरी लागली होती, "...तू लहान होतास ना... अगदी असाच... असाच माझ्या छातीवर झोपायचास..."
मी दचकलो. तिने अचानक हा विषय का काढला होता?
ती पुढे बोलतच होती, जणू ती स्वतःशीच बोलत होती. "तुझे ते चिमुकले ओठ... कसे धडपडायचे सुरुवातीला दूध पिण्यासाठी... आठवतंय? मग एकदा सवय झाली की असा काही घट्ट पकडायचास... सोडायचाच नाहीस... पोट भरलं तरी! मी तुला उचलून घ्यायचा प्रयत्न केला तरी तुझी पकड सुटायची नाही... आणि मग तसाच... तसाच माझ्या अंगावर झोपून जायचास... अगदी शांत... निश्चिंत..."
तिच्या आवाजात एक वेगळीच माया होती, एक खोलवरची आठवण होती. ती त्या दिवसांबद्दल बोलत होती, जेव्हा मी तिचा 'बाळ' होतो, खऱ्या अर्थाने. ती त्या आठवणींमध्ये पूर्णपणे रमून गेली होती, तिच्या चेहऱ्यावर एक विरळ, उदास पण समाधानी हास्य होतं. ती अजूनही तपशील सांगत होती – तिच्या दुधाचा प्रवाह, माझं ते समाधानाने डोळे मिटणं, माझे ते लहानगे हात तिच्या शरीराला कसे स्पर्श करायचे...
मी तिच्या छातीवर डोकं टेकवून स्तब्ध पडून होतो. तिचे शब्द माझ्या कानांवर पडत होते, पण ते माझ्या मेंदूपर्यंत पोहोचत नव्हते की पोहोचून मला बधिर करत होते, कळत नव्हतं. ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. मी फक्त ऐकत होतो, तिच्या त्या भूतकाळातील वात्सल्याच्या गोष्टीत, वर्तमानाच्या ह्या गुंतागुंतीच्या क्षणी पूर्णपणे हरवून गेलो होतो.
...ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. ती बोलत राहिली, तिच्या भूतकाळातील वात्सल्याच्या गोष्टीत, आणि मी वर्तमानाच्या ह्या गुंतागुंतीच्या क्षणी पूर्णपणे गोठून गेलो होतो.
माझी स्तब्धता, माझ्या थांबलेल्या हालचाली, माझ्या स्पर्शातील पूर्णपणे हरवलेला प्रतिसाद माईच्या लगेच लक्षात आला. ती बोलता बोलता थांबली. तिने माझा चेहरा तिच्या छातीवरून उचलला आणि माझ्या डोळ्यांत रोखून पाहिलं. माझ्या डोळ्यांतील गोंधळ, परत आलेला तो अपराधीपणा आणि आताची पूर्ण अलिप्तता तिने स्पष्टपणे वाचली.
तिच्या चेहऱ्यावर क्षणभर नाराजी आणि कदाचित थोडा रागही दिसला. जणू काही मी तिच्या त्या हळव्या आठवणींचा अपमान केला होता किंवा तिच्या प्रयत्नांवर पाणी फेरत होतो. तिचा संयम सुटला.
"बाळा!" यावेळी तिच्या आवाजात माया नव्हती, तर एक तीव्र, जवळजवळ अधीर अशी उत्कटता होती. "असं काय करतोयस वेड्यासारखं? कुठे हरवलास?" तिने माझा चेहरा तिच्या हातांच्या पकडीत अधिक घट्ट धरला. "विसरून जा म्हटलं ना सगळं! तो भूतकाळ होता! आता मी आहे तुझ्यासमोर... अशी... तुझ्या मिठीत!"
तिने मला कोणतीही प्रतिक्रिया द्यायला किंवा विचार करायला वेळच दिला नाही. तिने माझे ओठ तिच्या ओठांनी पुन्हा बंद केले. पण हे चुंबन आता पूर्वीच्या हळूवार स्पर्शापेक्षा खूप वेगळं होतं. ते उत्कट होतं, जोरकस होतं, त्यात एक प्रकारची मालकी हक्क सांगणारी आसक्ती होती. तिच्या चुंबनात आता फक्त ओढ नव्हती, तर एक भुकेली वासना होती, जी इतका वेळ दाबून ठेवल्यामुळे आता अनावर झाली होती. तिने माझ्या ओठांचा पूर्णपणे ताबा घेतला, तिची जीभ माझ्या तोंडात घुसवत होती , मला तिच्या इच्छेपुढे हतबल करत होती.
मी अजूनही मनाने प्रतिकार करत होतो. माझ्या डोक्यात अजूनही तेच विचार होते – 'आई... माई... पाप...' पण माझं शरीर... ते तिच्या त्या जोरकस, उत्कट हल्ल्यापुढे निष्प्रभ ठरत होतं. तिच्या शरीराची उब, तिच्या ओठांची मागणी, तिच्या हातांची घट्ट पकड... ह्या सगळ्याने माझ्या शरीरातील सुप्त इच्छांना जागं केलं होतं, जरी माझं मन त्याला परवानगी देत नव्हतं.
तिचे हात आता माझ्या शरीरावर अधिक आवेगाने फिरत होते. ती माझ्या छातीवर, पोटावर तिचे ओठ दाबत होती, चुंबनांचा वर्षाव करत होती, मध्येच हलकेच चावतही होती. तिच्या प्रत्येक स्पर्शात एक अधीरता होती, एक वासना होती. ती माझ्या कानाजवळ पुटपुटत होती, "फक्त मला बघ... फक्त मला अनुभव... विसर बाकी सगळं... आत्ता फक्त हा क्षण जगूया... बाळा... फक्त हा क्षण..." तिच्या 'बाळा' ह्या हाकेत आता वात्सल्याऐवजी एक वेगळीच, मादक आर्जव होती, जी माझ्या गोंधळात अधिकच भर टाकत होती.
ती माझ्यावर पूर्णपणे नियंत्रण मिळवण्याचा प्रयत्न करत होती. तिने तिचे शरीर माझ्या शरीरावर अधिक जोरकसपणे दाबले. तिच्या हालचाली आता अधिक तीव्र झाल्या होत्या. ती मला तिच्या त्या वासनेच्या पुरात पूर्णपणे ओढून घेऊ पाहत होती, माझ्या मनातल्या त्या द्वंद्वाला, त्या अपराधीपणाला तिच्या शरीराच्या आगीत जाळून टाकू इच्छित होती.
मी अजूनही पूर्णपणे प्रतिसाद देत नव्हतो, माझं मन अजूनही त्या गर्तेतून बाहेर आलं नव्हतं. पण तिच्या त्या अविरत, उत्कट आणि जोरकस प्रयत्नांपुढे माझा प्रतिकार आता क्षीण होत चालला होता. माझ्या शरीराने केव्हाच शरणागती पत्करली होती, आणि आता माझं मनही हळूहळू त्या धुंदीत, त्या तीव्रतेत स्वतःला विसरू लागत होतं... पण अजून पूर्णपणे नाही. तिच्या प्रयत्नांचा परिणाम होत होता, पण तो पूर्ण व्हायला अजून वेळ लागणार होता. ती मात्र तिचे प्रयत्न थांबवायला तयार नव्हती.
Last edited:
- 81
- 179
- 34
S02E24
तिच्या त्या प्रयत्नांनी माझ्या मनातली विचारांची गर्दी क्षणभरासाठी दूर झाली होती, भूतकाळातील सावल्या पुसट झाल्या होत्या आणि वर्तमानातील तिच्या स्पर्शाची, तिच्या अस्तित्वाची तीव्र जाणीवच फक्त उरली होती. आम्ही पुन्हा एकदा त्या क्षणात पूर्णपणे एकरूप झालो होतो, एका वेगळ्याच उंचीवर पोहोचलो होतो...
पण ती उंची क्षणभंगुर होती. जसा तिच्या स्पर्शाचा आवेग वाढत होता, तसाच माझ्या आतला तो अपराधीपणाचा राक्षस पुन्हा जागा होत होता. तिने मला त्या विचारांतून बाहेर काढलं होतं, पण ते विचार पूर्णपणे नष्ट झाले नव्हते. ते फक्त दबा धरून बसले होते.
माई मात्र आता एका वेगळ्याच विश्वात होती. तिच्या डोळ्यांत आता फक्त आणि फक्त तीव्र ओढ, एक प्रकारची आसक्ती आणि वासना दिसत होती. तिने माझा चेहरा तिच्या दोन्ही हातांत घट्ट पकडला होता. तिची चुंबनं आता अधिक खोल, अधिक जोरकस झाली होती. ती माझ्या ओठांना अक्षरशः पिऊन टाकत होती, तिची जीभ माझ्या तोंडात अधिक धीटपणे फिरत होती, जणू काही ती माझ्या आत्म्यापर्यंत पोहोचण्याचा प्रयत्न करत होती.
"बाळा..." ती धापा टाकत, चुंबनाच्या मध्येच पुटपुटली, "असं... असं दूर नको जाऊस माझ्यापासून... इथे राहा... फक्त माझ्यासोबत..." तिचा आवाज आता केवळ मायेचा नव्हता, त्यात एक स्पष्ट मागणी होती, एक अधिकार होता.
मी प्रतिसाद देत होतो – माझं शरीर प्रतिसाद देत होतं. तिच्या त्या तीव्रतेपुढे, तिच्या त्या मागणीपुढे प्रतिकार करणं माझ्या शरीराला शक्य नव्हतं. पण माझं मन... ते अजूनही दूर होतं. ते अजूनही त्याच अपराधीपणाच्या पिंजऱ्यात फडफडत होतं. 'आई... माई... पाप...' हे शब्द अजूनही माझ्या डोक्यात घुमत होते.
तिला हे जाणवत होतं. माझी निष्क्रियता नाही, पण माझ्या प्रतिसादातला तो कमीपणा, तो हरवलेला जीव तिला जाणवत होता. माझ्या स्पर्शात ती उत्कटता नव्हती जी तिच्या स्पर्शात होती.
"काय झालं रे?" तिने चुंबन थांबवून, माझ्या डोळ्यांत रोखून पाहत विचारलं. तिचा चेहरा घामाने आणि श्वासांच्या वेगाने लाल झाला होता. "अजूनही तोच विचार करतोयस का? विसरून जा म्हटलं ना!" तिच्या आवाजात आता किंचित चिडचिड होती.
मी नजर चोरली. "नाही माई... तसं नाही... पण..."
"पण काय?" तिने माझा चेहरा पुन्हा तिच्याकडे वळवला. "अरे, मी आहे ना तुझ्यासमोर? तुला दिसत नाहीये का? मला बघ... मला काय हवंय ते बघ!" तिने माझा हात घेतला आणि तो तिच्या धडधडणाऱ्या हृदयावर ठेवला. "ऐक... हे तुझ्यासाठी धडधडतंय... फक्त तुझ्यासाठी!"
तिचे शब्द, तिचा स्पर्श, तिची ती उत्कटता... सगळं मिळून माझ्यावर हल्ला करत होतं. तिने मला तिच्या शरीराच्या जाळ्यात पूर्णपणे अडकवण्याचा प्रयत्न सुरू ठेवला. ती माझ्यावर अधिक जोर देऊन रेलली. तिने तिचे ओठ माझ्या मानेवर, खांद्यावर दाबले, तिथे ती चावत होती, चोखत होती . तिचे हात माझ्या छातीवरून, पोटावरून फिरत होते, प्रत्येक स्पर्शात एक अधीरता होती. ती माझ्या कानात उष्ण श्वास सोडत पुटपुटत होती, "बोल ना... काहीतरी बोल... सांग मला... तुला काय हवंय... बाळा..."
तिच्या त्या 'बाळा' हाकेने पुन्हा माझ्या काळजात चर्र झालं. मी डोळे गच्च मिटून घेतले. मला हे नको होतं. मला तिचं हे रूप नको होतं. मला माझी ती शांत, मायाळू, वात्सल्यमूर्ती माई हवी होती. ही... ही कोण होती?
"नाही माई... प्लीज... असं नको..." माझ्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
माझ्या त्या बोलण्याने ती एकदम थांबली. तिने माझ्याकडे पाहिलं. तिच्या डोळ्यांतील ती उत्कटता क्षणभर विझली, आणि तिथे एक प्रचंड दुःख, एक नकारलेपणाची भावना दाटून आली. जणू काही मी तिच्या हृदयावरच घाव घातला होता.
"मी... मी नकोय का तुला?" तिचा आवाज एकदम बारीक झाला होता, त्यात प्रचंड वेदना होती.
तिच्या त्या प्रश्नाने, तिच्या त्या तुटलेल्या आवाजाने मला आतून हलवलं. नाही! तसं नव्हतं! पण मी तिला कसं समजावणार होतो?
"तसं नाही माई..." मी म्हणालो, माझा हात तिच्या गालावर गेला. "तू नकोय असं नाही... पण हे... हे नातं..."
"नको बोलूस काही," तिने माझा हात झटकून दिला. ती माझ्यावरून उठून बाजूला झाली. तिने पांघरूण स्वतःभोवती घट्ट लपेटून घेतलं आणि माझ्याकडे पाठ फिरवली.
खोलीत पुन्हा एकदा ती भयाण शांतता पसरली. पण यावेळी ती शांतता अधिकच जड होती. माईच्या दाबलेल्या हुंदक्यांचा आवाज त्या शांततेला चिरत होता. मी तिला पुन्हा दुखावलं होतं. तिच्या उत्कटतेला, तिच्या आसक्तीला मी नकार दिला होता. तिने मला माझ्या विचारांतून बाहेर काढण्याचा प्रयत्न केला होता, पण मी पुन्हा त्याच गर्तेत अडकून पडलो होतो. तिच्या प्रयत्नांना यश आलं नव्हतं. आमच्यात निर्माण झालेली ती क्षणिक जवळीक पुन्हा एकदा तुटून गेली होती, आणि आता आमच्यामध्ये फक्त वेदना, अपराधीपणा आणि एका न सुटणाऱ्या कोड्याचं ओझं उरलं होतं. सकाळ अजून दूर होती, आणि ही रात्र आता अधिकच लांब, अधिकच असह्य वाटू लागली होती.
तिच्या त्या प्रयत्नांनी माझ्या मनातली विचारांची गर्दी क्षणभरासाठी दूर झाली होती, भूतकाळातील सावल्या पुसट झाल्या होत्या आणि वर्तमानातील तिच्या स्पर्शाची, तिच्या अस्तित्वाची तीव्र जाणीवच फक्त उरली होती. आम्ही पुन्हा एकदा त्या क्षणात पूर्णपणे एकरूप झालो होतो, एका वेगळ्याच उंचीवर पोहोचलो होतो...
पण ती उंची क्षणभंगुर होती. जसा तिच्या स्पर्शाचा आवेग वाढत होता, तसाच माझ्या आतला तो अपराधीपणाचा राक्षस पुन्हा जागा होत होता. तिने मला त्या विचारांतून बाहेर काढलं होतं, पण ते विचार पूर्णपणे नष्ट झाले नव्हते. ते फक्त दबा धरून बसले होते.
माई मात्र आता एका वेगळ्याच विश्वात होती. तिच्या डोळ्यांत आता फक्त आणि फक्त तीव्र ओढ, एक प्रकारची आसक्ती आणि वासना दिसत होती. तिने माझा चेहरा तिच्या दोन्ही हातांत घट्ट पकडला होता. तिची चुंबनं आता अधिक खोल, अधिक जोरकस झाली होती. ती माझ्या ओठांना अक्षरशः पिऊन टाकत होती, तिची जीभ माझ्या तोंडात अधिक धीटपणे फिरत होती, जणू काही ती माझ्या आत्म्यापर्यंत पोहोचण्याचा प्रयत्न करत होती.
"बाळा..." ती धापा टाकत, चुंबनाच्या मध्येच पुटपुटली, "असं... असं दूर नको जाऊस माझ्यापासून... इथे राहा... फक्त माझ्यासोबत..." तिचा आवाज आता केवळ मायेचा नव्हता, त्यात एक स्पष्ट मागणी होती, एक अधिकार होता.
मी प्रतिसाद देत होतो – माझं शरीर प्रतिसाद देत होतं. तिच्या त्या तीव्रतेपुढे, तिच्या त्या मागणीपुढे प्रतिकार करणं माझ्या शरीराला शक्य नव्हतं. पण माझं मन... ते अजूनही दूर होतं. ते अजूनही त्याच अपराधीपणाच्या पिंजऱ्यात फडफडत होतं. 'आई... माई... पाप...' हे शब्द अजूनही माझ्या डोक्यात घुमत होते.
तिला हे जाणवत होतं. माझी निष्क्रियता नाही, पण माझ्या प्रतिसादातला तो कमीपणा, तो हरवलेला जीव तिला जाणवत होता. माझ्या स्पर्शात ती उत्कटता नव्हती जी तिच्या स्पर्शात होती.
"काय झालं रे?" तिने चुंबन थांबवून, माझ्या डोळ्यांत रोखून पाहत विचारलं. तिचा चेहरा घामाने आणि श्वासांच्या वेगाने लाल झाला होता. "अजूनही तोच विचार करतोयस का? विसरून जा म्हटलं ना!" तिच्या आवाजात आता किंचित चिडचिड होती.
मी नजर चोरली. "नाही माई... तसं नाही... पण..."
"पण काय?" तिने माझा चेहरा पुन्हा तिच्याकडे वळवला. "अरे, मी आहे ना तुझ्यासमोर? तुला दिसत नाहीये का? मला बघ... मला काय हवंय ते बघ!" तिने माझा हात घेतला आणि तो तिच्या धडधडणाऱ्या हृदयावर ठेवला. "ऐक... हे तुझ्यासाठी धडधडतंय... फक्त तुझ्यासाठी!"
तिचे शब्द, तिचा स्पर्श, तिची ती उत्कटता... सगळं मिळून माझ्यावर हल्ला करत होतं. तिने मला तिच्या शरीराच्या जाळ्यात पूर्णपणे अडकवण्याचा प्रयत्न सुरू ठेवला. ती माझ्यावर अधिक जोर देऊन रेलली. तिने तिचे ओठ माझ्या मानेवर, खांद्यावर दाबले, तिथे ती चावत होती, चोखत होती . तिचे हात माझ्या छातीवरून, पोटावरून फिरत होते, प्रत्येक स्पर्शात एक अधीरता होती. ती माझ्या कानात उष्ण श्वास सोडत पुटपुटत होती, "बोल ना... काहीतरी बोल... सांग मला... तुला काय हवंय... बाळा..."
तिच्या त्या 'बाळा' हाकेने पुन्हा माझ्या काळजात चर्र झालं. मी डोळे गच्च मिटून घेतले. मला हे नको होतं. मला तिचं हे रूप नको होतं. मला माझी ती शांत, मायाळू, वात्सल्यमूर्ती माई हवी होती. ही... ही कोण होती?
"नाही माई... प्लीज... असं नको..." माझ्या तोंडून नकळत शब्द बाहेर पडले.
माझ्या त्या बोलण्याने ती एकदम थांबली. तिने माझ्याकडे पाहिलं. तिच्या डोळ्यांतील ती उत्कटता क्षणभर विझली, आणि तिथे एक प्रचंड दुःख, एक नकारलेपणाची भावना दाटून आली. जणू काही मी तिच्या हृदयावरच घाव घातला होता.
"मी... मी नकोय का तुला?" तिचा आवाज एकदम बारीक झाला होता, त्यात प्रचंड वेदना होती.
तिच्या त्या प्रश्नाने, तिच्या त्या तुटलेल्या आवाजाने मला आतून हलवलं. नाही! तसं नव्हतं! पण मी तिला कसं समजावणार होतो?
"तसं नाही माई..." मी म्हणालो, माझा हात तिच्या गालावर गेला. "तू नकोय असं नाही... पण हे... हे नातं..."
"नको बोलूस काही," तिने माझा हात झटकून दिला. ती माझ्यावरून उठून बाजूला झाली. तिने पांघरूण स्वतःभोवती घट्ट लपेटून घेतलं आणि माझ्याकडे पाठ फिरवली.
खोलीत पुन्हा एकदा ती भयाण शांतता पसरली. पण यावेळी ती शांतता अधिकच जड होती. माईच्या दाबलेल्या हुंदक्यांचा आवाज त्या शांततेला चिरत होता. मी तिला पुन्हा दुखावलं होतं. तिच्या उत्कटतेला, तिच्या आसक्तीला मी नकार दिला होता. तिने मला माझ्या विचारांतून बाहेर काढण्याचा प्रयत्न केला होता, पण मी पुन्हा त्याच गर्तेत अडकून पडलो होतो. तिच्या प्रयत्नांना यश आलं नव्हतं. आमच्यात निर्माण झालेली ती क्षणिक जवळीक पुन्हा एकदा तुटून गेली होती, आणि आता आमच्यामध्ये फक्त वेदना, अपराधीपणा आणि एका न सुटणाऱ्या कोड्याचं ओझं उरलं होतं. सकाळ अजून दूर होती, आणि ही रात्र आता अधिकच लांब, अधिकच असह्य वाटू लागली होती.
- 81
- 179
- 34
S02E25
...ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. तिच्या शब्दांनी माझ्या मनात एक अशी भिंत उभी केली होती, जी ओलांडण्याची माझी हिंमत होत नव्हती. मी पूर्णपणे गोठून गेलो होतो, तिच्या मिठीत असूनही तिच्यापासून कोसो दूर पोहोचलो होतो.
माझी ही अलिप्तता, माझ्या स्पर्शातील तो अचानक आलेला परकेपणा माईच्या तीक्ष्ण नजरेतून सुटला नाही. ती बोलता बोलता थांबली. तिने माझा चेहरा तिच्या छातीवरून उचलला, माझ्या डोळ्यांत खोलवर पाहिलं. माझ्या डोळ्यांतील गोंधळ, भीती आणि परत आलेला तो अपराधीपणा पाहून तिच्या चेहऱ्यावर वेदनेची एक क्षणिक लहर उमटून गेली, पण ती लगेचच एका वेगळ्याच, तीव्र निश्चयाने झाकली गेली.
"बाळा!" तिचा आवाज आता मायाळू नव्हता, त्यात एक अधिकार होता, एक हट्ट होता. "असं नाही... असं नाही करायचं! विसरून जा म्हटलं ना मी! तो भूतकाळ होता! तो संपला! आता फक्त मी आहे... इथे... तुझ्यासमोर... तुझ्या मिठीत!"
तिने मला पुन्हा तिच्याजवळ खेचलं, तिचे ओठ माझ्या ओठांवर आले. यावेळी तिचं चुंबन हे फक्त चुंबन नव्हतं, तो एक हल्ला होता – माझ्या विचारांवर, माझ्या अपराधीपणावर, माझ्या प्रतिकारावर. ते उत्कट होतं, जोरकस होतं, त्यात एक प्रकारची भूक होती, आसक्ती होती. ती मला तिच्यात पूर्णपणे सामावून घेऊ इच्छित होती, माझ्या मनातल्या त्या 'आई'च्या प्रतिमेला तिच्या आताच्या 'प्रेयसी'च्या रूपाने पुसून टाकू इच्छित होती.
मी डोळे मिटून घेतले होते, पण माझ्या पापण्यांआड अजूनही तिचंच वात्सल्याचं रूप दिसत होतं. माझं शरीर तिच्या स्पर्शांना, तिच्या चुंबनांना प्रतिसाद देत होतं – ते गरम होत होतं, शहारत होतं – पण माझं मन अजूनही त्यापासून अलिप्त होतं. ते एका वेगळ्याच जगात अडकलं होतं, जिथे हे सगळं पापमय होतं, चुकीचं होतं.
माईला हे कळत होतं. माझा शरीराने दिलेला प्रतिसाद आणि मनाने केलेला प्रतिकार ह्यातला फरक तिला स्पष्ट जाणवत होता. पण ती थांबली नाही. तिने तिचे प्रयत्न अधिक तीव्र केले. तिची चुंबनं अधिक खोल, अधिक मागणी करणारी झाली. तिचे हात माझ्या शरीरावर अधिक जोरकसपणे फिरू लागले – माझ्या पाठीवर, छातीवर, पोटावर... तिचा प्रत्येक स्पर्श जणू म्हणत होता, 'विसर ते सगळं... फक्त मला आठव... फक्त ह्या क्षणाला आठव!'
ती माझ्या कानाजवळ आली, तिचे गरम श्वास माझ्या कानावर पडत होते. "बोल ना काहीतरी... बाळा... असा शांत नको राहूस... मला भीती वाटते तुझ्या शांततेची..." तिच्या आवाजात आता उत्कटतेसोबत एक प्रकारची कातरताही होती.
मी काय बोलणार होतो? मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. त्यात आसक्ती होती, वासना होती, पण त्यासोबतच एक खोलवरची भीतीही होती – कदाचित पुन्हा एकदा नाकारले जाण्याची?
तिने माझ्या शरीराचा अधिक ताबा घेतला. ती माझ्यावर अधिक जोर देऊन होती, तिचं शरीर माझ्या शरीरावर घासत होतं . तिच्या हालचाली आता अधिक लयबद्ध पण त्याच वेळी अधीर झाल्या होत्या. ती माझ्या मानेवर, खांद्यावर तिचे ओठ दाबत होती, कधी हलकेच चावत होती. ती मला त्या शारीरिक संवेदनांच्या जाळ्यात पूर्णपणे अडकवू पाहत होती.
माझा प्रतिकार अजूनही सुरू होता – मनातल्या मनात. मी तिच्या स्पर्शांना प्रतिसाद देत होतो, पण माझं मन तिच्यापासून दूर पळत होतं. 'हे बरोबर नाही... ती माई आहे... माझी आई आहे...' हे विचार सतत डोक्यात घुमत होते.
"नाही!" ती अचानक जवळजवळ किंचाळलीच, जणू तिने माझे विचार ओळखले होते. "मी आई नाहीये आता तुझी! नाहीये! मी फक्त... फक्त माई आहे... तुझी माई... जिला तू हवा आहेस... आत्ता, ह्या क्षणी!" तिने माझे दोन्ही हात घेतले आणि ते तिच्या स्तनांवर दाबून धरले. "स्पर्श कर मला! जाणव मला! मी तुझ्यासमोर आहे, तुझ्यासाठी आहे!" तिचा आवाज आता चढला होता, त्यात एक आव्हान होतं.
तिच्या त्या कृतीने आणि शब्दांनी माझ्या मनातली ती विचारांची भिंत किंचित डळमळीत झाली. तिच्या स्पर्शातील ती आग, तिच्या डोळ्यांतील ती तीव्र इच्छा, तिच्या आवाजातील ती आर्जव... ह्या सगळ्यांनी मिळून माझ्या अपराधीपणाच्या भावनेवर हल्ला चढवला होता.
मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. ती धापा टाकत होती. तिच्या चेहऱ्यावर घाम जमा झाला होता. ती माझ्या प्रतिसादाची वाट पाहत होती.
आणि अखेरीस... अखेरीस माझ्या आतला तो प्रतिकार खचला. तिच्या त्या अविरत, उत्कट, जोरकस प्रयत्नांपुढे, तिच्या त्या तीव्र इच्छेपुढे, माझ्या मनातल्या सगळ्या शंका, सगळ्या भीती, सगळा अपराधीपणा क्षणभरासाठी का होईना, पण गळून पडला. कदाचित थकव्यामुळे, कदाचित हतबलतेमुळे, किंवा कदाचित त्या क्षणी तिच्यात दिसलेल्या त्या तीव्र, मानवी गरजेमुळे... मी स्वतःला तिच्या स्वाधीन केलं.
मी तिचे हात माझ्या हातांत घेतले. तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यात एक क्षणिक विजय चमकून गेला. मी तिला माझ्या अधिक जवळ ओढलं, आणि तिच्या त्या उत्कट चुंबनाला आता तितक्याच तीव्रतेने प्रतिसाद दिला. विचारांची ती भिंत आता पूर्णपणे कोसळली होती... आता फक्त दोन तीव्र इच्छा एकमेकांत मिसळत होत्या... एका खोल, अनावर प्रवाहात... आम्ही दोघेही आता त्या क्षणात पूर्णपणे एकरूप झालो होतो, एका वेगळ्याच उंचीवर पोहोचलो होतो... त्या खोलीत, त्या सकाळच्या प्रहरी, भावनांचा एक असा कल्लोळ माजला होता, ज्याला कोणतीही दिशा नव्हती, कोणताही अंत नव्हता, निदान त्या क्षणी तरी नाही…
...आणि त्या क्षणी, त्या खोलीत, त्या बेडवर, आम्ही फक्त दोन व्यक्ती उरलो होतो, जे एकमेकांच्या आधाराने एका कठीण वास्तवाला सामोरे जात होते. सकाळचा सूर्य आता खिडकीतून पूर्णपणे आत आला होता, पण त्या प्रकाशाचीही आम्हाला पर्वा नव्हती. आम्ही आमच्याच धुंदीत, आमच्याच जगात, त्या क्षणांना अजून घट्ट पकडून ठेवण्याचा प्रयत्न करत होतो. शेवट अजून यायचा होता.
तिने मला तिच्या मिठीत अधिक घट्ट आवळलं. तिचे ओठ माझ्या मानेवर रेंगाळत होते, तिचा गरम श्वास माझ्या त्वचेला भाजून काढत होता. माझे हात तिच्या पाठीवरून फिरत होते, तिच्या शरीराची प्रत्येक रेषा, प्रत्येक वळण माझ्या हातांना आता ओळखीचं झालं होतं.
"बाळा..." ती पुन्हा पुटपुटली, यावेळी तिच्या आवाजात एक विचित्र आर्जव होतं.
"बोल ना माई," मी तिच्या केसांमधून हात फिरवत म्हणालो.
"मला... मला असं सोडून नको जाऊस कधी..." तिचे शब्द तिच्या आतल्या भीतीला वाट करून देत होते.
"मी कुठे जाणार आहे?" मी तिला माझ्यापासून किंचित दूर केलं, तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. "मी इथेच आहे... तुझ्यासोबत."
माझ्या त्या आश्वासनाने तिच्या चेहऱ्यावर एक क्षणिक पण अत्यंत सुंदर असं स्मित आलं. तिने माझा हात घेतला आणि तो तिच्या गालावर दाबून धरला. "मला माहीत आहे," ती म्हणाली.
आम्ही पुन्हा चुंबन घेऊ लागलो. ते चुंबन आता केवळ ओठांचे नव्हते, ते दोन आत्म्यांचे मीलन होते. त्यात इतक्या वर्षांची दाबलेली ओढ होती, आताची तीव्र गरज होती, आणि भविष्याची एक अस्पष्ट भीतीही होती. आमचे श्वास एकमेकांत इतके मिसळले होते की कोण कधी श्वास घेतोय हेही कळत नव्हतं.
तिने अचानक चुंबन तोडलं. ती माझ्या डोळ्यांत पाहत होती, तिची नजर आता अधिक स्थिर, अधिक खोल झाली होती. तिने माझा हात घेतला आणि तो पुन्हा तिच्या हृदयावर ठेवला. "हे ऐक," ती म्हणाली. तिची धडधड आता अधिकच वाढली होती, जणू ती छातीतून बाहेर पडेल. "हे फक्त तुझ्यासाठी धडधडतंय... फक्त तुझ्यामुळे."
तिच्या त्या शब्दांनी आणि स्पर्शाने माझ्यातला उरलासुरला संकोचही गळून पडला. मी तिच्यावर पूर्णपणे झुकलो. माझे ओठ तिच्या मानेवरून खाली उतरले, तिच्या खांद्यांवर, तिच्या गळ्याच्या हाडांवर रेंगाळले. मग हळूच खाली, तिच्या स्तनांच्या मधल्या उबदार जागेवर आले. मी तिथे माझे ओठ टेकवले, तिची वाढलेली धडधड अनुभवत.
तिच्या शरीरातून एक तीव्र कंप गेला. तिने दोन्ही हातांनी माझ्या डोक्याला तिच्या छातीवर दाबून धरलं. "आह... बाळा..." तिच्या तोंडून एक खोल सुस्कारा बाहेर पडला.
माझे हात तिच्या शरीरावरून अधिक धीटपणे फिरत होते. तिच्या पोटावर, तिच्या कमरेवर, तिच्या मांड्यांवर... प्रत्येक स्पर्श अधिक खोल, अधिक अर्थपूर्ण होत होता. तीही माझ्या स्पर्शांना पूर्ण प्रतिसाद देत होती, तिचं शरीर माझ्या मिठीत वितळत होतं. तिचे हात माझ्या पाठीवर फिरत होते, कधी मला अधिक जवळ खेचत होते.
"माई..." मी तिच्या कानाजवळ म्हणालो, "खात्री आहे ना? तुला त्रास..."
"श्श्श..." तिने मला मध्येच थांबवलं. तिने माझा चेहरा तिच्या हातांत घेतला, माझ्या डोळ्यांत खोलवर पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत आता फक्त एकच भावना होती – संपूर्ण समर्पण आणि विश्वास. "आता फक्त तू... आणि मी... बाकी काही नाही... आणि भीतीही नाही... जोपर्यंत तू आहेस."
तिचे ते शब्द म्हणजे जणू अंतिम परवानगी होती. आता कोणतीही शंका नव्हती, कोणतीही भीती नव्हती. फक्त एक तीव्र, अनावर अशी ओढ होती, जी आम्हाला दोघांनाही त्या अंतिम क्षणाकडे खेचत होती.
आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत होतो. श्वास रोखलेले होते. शरीरं एकमेकांत गुंतलेली होती. खोलीतील प्रत्येक वस्तू जणू स्तब्ध झाली होती, फक्त आमच्या हृदयाचे ठोके आणि वाढलेले श्वासच ऐकू येत होते.
आणि मग... त्या परमोच्च क्षणी... जेव्हा शब्द संपले होते आणि फक्त भावना आणि शरीरांची तीव्र भाषा उरली होती... तेव्हा दोन नद्यांसारखे आम्ही एकमेकांत पूर्णपणे विलीन झालो... त्या खोलीतील सकाळच्या प्रकाशात, त्या तीव्र जवळीकेत, फक्त आमचे एकरूप झालेले श्वास आणि एकमेकांत हरवलेले अस्तित्वच उरले होते…
त्यानंतर... एक खोल, संपूर्ण शांतता पसरली. जणू काही एका मोठ्या वादळानंतर सगळं काही शांत, स्तब्ध होऊन जावं तसं. आमची शरीरं अजूनही एकमेकांत गुंतलेली होती, पण आता त्यातली ती तीव्र हालचाल थांबली होती. फक्त दोघांच्याही छातीची जलद पण आता हळूहळू मंदावणारी धडधड जाणवत होती. दोघांच्याही शरीराला घामाचा ओलसर स्पर्श होता, आणि श्वासांमध्ये एक थकवा भरलेला होता.
...ती बोलत होती स्तनपानाच्या आठवणी... आणि मी त्याच स्तनांवर माझे ओठ टेकवून होतो... ह्या विरोधाभासाने माझ्या आत काय चाललं होतं, हे मलाच समजत नव्हतं. तिच्या शब्दांनी माझ्या मनात एक अशी भिंत उभी केली होती, जी ओलांडण्याची माझी हिंमत होत नव्हती. मी पूर्णपणे गोठून गेलो होतो, तिच्या मिठीत असूनही तिच्यापासून कोसो दूर पोहोचलो होतो.
माझी ही अलिप्तता, माझ्या स्पर्शातील तो अचानक आलेला परकेपणा माईच्या तीक्ष्ण नजरेतून सुटला नाही. ती बोलता बोलता थांबली. तिने माझा चेहरा तिच्या छातीवरून उचलला, माझ्या डोळ्यांत खोलवर पाहिलं. माझ्या डोळ्यांतील गोंधळ, भीती आणि परत आलेला तो अपराधीपणा पाहून तिच्या चेहऱ्यावर वेदनेची एक क्षणिक लहर उमटून गेली, पण ती लगेचच एका वेगळ्याच, तीव्र निश्चयाने झाकली गेली.
"बाळा!" तिचा आवाज आता मायाळू नव्हता, त्यात एक अधिकार होता, एक हट्ट होता. "असं नाही... असं नाही करायचं! विसरून जा म्हटलं ना मी! तो भूतकाळ होता! तो संपला! आता फक्त मी आहे... इथे... तुझ्यासमोर... तुझ्या मिठीत!"
तिने मला पुन्हा तिच्याजवळ खेचलं, तिचे ओठ माझ्या ओठांवर आले. यावेळी तिचं चुंबन हे फक्त चुंबन नव्हतं, तो एक हल्ला होता – माझ्या विचारांवर, माझ्या अपराधीपणावर, माझ्या प्रतिकारावर. ते उत्कट होतं, जोरकस होतं, त्यात एक प्रकारची भूक होती, आसक्ती होती. ती मला तिच्यात पूर्णपणे सामावून घेऊ इच्छित होती, माझ्या मनातल्या त्या 'आई'च्या प्रतिमेला तिच्या आताच्या 'प्रेयसी'च्या रूपाने पुसून टाकू इच्छित होती.
मी डोळे मिटून घेतले होते, पण माझ्या पापण्यांआड अजूनही तिचंच वात्सल्याचं रूप दिसत होतं. माझं शरीर तिच्या स्पर्शांना, तिच्या चुंबनांना प्रतिसाद देत होतं – ते गरम होत होतं, शहारत होतं – पण माझं मन अजूनही त्यापासून अलिप्त होतं. ते एका वेगळ्याच जगात अडकलं होतं, जिथे हे सगळं पापमय होतं, चुकीचं होतं.
माईला हे कळत होतं. माझा शरीराने दिलेला प्रतिसाद आणि मनाने केलेला प्रतिकार ह्यातला फरक तिला स्पष्ट जाणवत होता. पण ती थांबली नाही. तिने तिचे प्रयत्न अधिक तीव्र केले. तिची चुंबनं अधिक खोल, अधिक मागणी करणारी झाली. तिचे हात माझ्या शरीरावर अधिक जोरकसपणे फिरू लागले – माझ्या पाठीवर, छातीवर, पोटावर... तिचा प्रत्येक स्पर्श जणू म्हणत होता, 'विसर ते सगळं... फक्त मला आठव... फक्त ह्या क्षणाला आठव!'
ती माझ्या कानाजवळ आली, तिचे गरम श्वास माझ्या कानावर पडत होते. "बोल ना काहीतरी... बाळा... असा शांत नको राहूस... मला भीती वाटते तुझ्या शांततेची..." तिच्या आवाजात आता उत्कटतेसोबत एक प्रकारची कातरताही होती.
मी काय बोलणार होतो? मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. त्यात आसक्ती होती, वासना होती, पण त्यासोबतच एक खोलवरची भीतीही होती – कदाचित पुन्हा एकदा नाकारले जाण्याची?
तिने माझ्या शरीराचा अधिक ताबा घेतला. ती माझ्यावर अधिक जोर देऊन होती, तिचं शरीर माझ्या शरीरावर घासत होतं . तिच्या हालचाली आता अधिक लयबद्ध पण त्याच वेळी अधीर झाल्या होत्या. ती माझ्या मानेवर, खांद्यावर तिचे ओठ दाबत होती, कधी हलकेच चावत होती. ती मला त्या शारीरिक संवेदनांच्या जाळ्यात पूर्णपणे अडकवू पाहत होती.
माझा प्रतिकार अजूनही सुरू होता – मनातल्या मनात. मी तिच्या स्पर्शांना प्रतिसाद देत होतो, पण माझं मन तिच्यापासून दूर पळत होतं. 'हे बरोबर नाही... ती माई आहे... माझी आई आहे...' हे विचार सतत डोक्यात घुमत होते.
"नाही!" ती अचानक जवळजवळ किंचाळलीच, जणू तिने माझे विचार ओळखले होते. "मी आई नाहीये आता तुझी! नाहीये! मी फक्त... फक्त माई आहे... तुझी माई... जिला तू हवा आहेस... आत्ता, ह्या क्षणी!" तिने माझे दोन्ही हात घेतले आणि ते तिच्या स्तनांवर दाबून धरले. "स्पर्श कर मला! जाणव मला! मी तुझ्यासमोर आहे, तुझ्यासाठी आहे!" तिचा आवाज आता चढला होता, त्यात एक आव्हान होतं.
तिच्या त्या कृतीने आणि शब्दांनी माझ्या मनातली ती विचारांची भिंत किंचित डळमळीत झाली. तिच्या स्पर्शातील ती आग, तिच्या डोळ्यांतील ती तीव्र इच्छा, तिच्या आवाजातील ती आर्जव... ह्या सगळ्यांनी मिळून माझ्या अपराधीपणाच्या भावनेवर हल्ला चढवला होता.
मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. ती धापा टाकत होती. तिच्या चेहऱ्यावर घाम जमा झाला होता. ती माझ्या प्रतिसादाची वाट पाहत होती.
आणि अखेरीस... अखेरीस माझ्या आतला तो प्रतिकार खचला. तिच्या त्या अविरत, उत्कट, जोरकस प्रयत्नांपुढे, तिच्या त्या तीव्र इच्छेपुढे, माझ्या मनातल्या सगळ्या शंका, सगळ्या भीती, सगळा अपराधीपणा क्षणभरासाठी का होईना, पण गळून पडला. कदाचित थकव्यामुळे, कदाचित हतबलतेमुळे, किंवा कदाचित त्या क्षणी तिच्यात दिसलेल्या त्या तीव्र, मानवी गरजेमुळे... मी स्वतःला तिच्या स्वाधीन केलं.
मी तिचे हात माझ्या हातांत घेतले. तिने माझ्याकडे पाहिलं, तिच्या डोळ्यात एक क्षणिक विजय चमकून गेला. मी तिला माझ्या अधिक जवळ ओढलं, आणि तिच्या त्या उत्कट चुंबनाला आता तितक्याच तीव्रतेने प्रतिसाद दिला. विचारांची ती भिंत आता पूर्णपणे कोसळली होती... आता फक्त दोन तीव्र इच्छा एकमेकांत मिसळत होत्या... एका खोल, अनावर प्रवाहात... आम्ही दोघेही आता त्या क्षणात पूर्णपणे एकरूप झालो होतो, एका वेगळ्याच उंचीवर पोहोचलो होतो... त्या खोलीत, त्या सकाळच्या प्रहरी, भावनांचा एक असा कल्लोळ माजला होता, ज्याला कोणतीही दिशा नव्हती, कोणताही अंत नव्हता, निदान त्या क्षणी तरी नाही…
...आणि त्या क्षणी, त्या खोलीत, त्या बेडवर, आम्ही फक्त दोन व्यक्ती उरलो होतो, जे एकमेकांच्या आधाराने एका कठीण वास्तवाला सामोरे जात होते. सकाळचा सूर्य आता खिडकीतून पूर्णपणे आत आला होता, पण त्या प्रकाशाचीही आम्हाला पर्वा नव्हती. आम्ही आमच्याच धुंदीत, आमच्याच जगात, त्या क्षणांना अजून घट्ट पकडून ठेवण्याचा प्रयत्न करत होतो. शेवट अजून यायचा होता.
तिने मला तिच्या मिठीत अधिक घट्ट आवळलं. तिचे ओठ माझ्या मानेवर रेंगाळत होते, तिचा गरम श्वास माझ्या त्वचेला भाजून काढत होता. माझे हात तिच्या पाठीवरून फिरत होते, तिच्या शरीराची प्रत्येक रेषा, प्रत्येक वळण माझ्या हातांना आता ओळखीचं झालं होतं.
"बाळा..." ती पुन्हा पुटपुटली, यावेळी तिच्या आवाजात एक विचित्र आर्जव होतं.
"बोल ना माई," मी तिच्या केसांमधून हात फिरवत म्हणालो.
"मला... मला असं सोडून नको जाऊस कधी..." तिचे शब्द तिच्या आतल्या भीतीला वाट करून देत होते.
"मी कुठे जाणार आहे?" मी तिला माझ्यापासून किंचित दूर केलं, तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. "मी इथेच आहे... तुझ्यासोबत."
माझ्या त्या आश्वासनाने तिच्या चेहऱ्यावर एक क्षणिक पण अत्यंत सुंदर असं स्मित आलं. तिने माझा हात घेतला आणि तो तिच्या गालावर दाबून धरला. "मला माहीत आहे," ती म्हणाली.
आम्ही पुन्हा चुंबन घेऊ लागलो. ते चुंबन आता केवळ ओठांचे नव्हते, ते दोन आत्म्यांचे मीलन होते. त्यात इतक्या वर्षांची दाबलेली ओढ होती, आताची तीव्र गरज होती, आणि भविष्याची एक अस्पष्ट भीतीही होती. आमचे श्वास एकमेकांत इतके मिसळले होते की कोण कधी श्वास घेतोय हेही कळत नव्हतं.
तिने अचानक चुंबन तोडलं. ती माझ्या डोळ्यांत पाहत होती, तिची नजर आता अधिक स्थिर, अधिक खोल झाली होती. तिने माझा हात घेतला आणि तो पुन्हा तिच्या हृदयावर ठेवला. "हे ऐक," ती म्हणाली. तिची धडधड आता अधिकच वाढली होती, जणू ती छातीतून बाहेर पडेल. "हे फक्त तुझ्यासाठी धडधडतंय... फक्त तुझ्यामुळे."
तिच्या त्या शब्दांनी आणि स्पर्शाने माझ्यातला उरलासुरला संकोचही गळून पडला. मी तिच्यावर पूर्णपणे झुकलो. माझे ओठ तिच्या मानेवरून खाली उतरले, तिच्या खांद्यांवर, तिच्या गळ्याच्या हाडांवर रेंगाळले. मग हळूच खाली, तिच्या स्तनांच्या मधल्या उबदार जागेवर आले. मी तिथे माझे ओठ टेकवले, तिची वाढलेली धडधड अनुभवत.
तिच्या शरीरातून एक तीव्र कंप गेला. तिने दोन्ही हातांनी माझ्या डोक्याला तिच्या छातीवर दाबून धरलं. "आह... बाळा..." तिच्या तोंडून एक खोल सुस्कारा बाहेर पडला.
माझे हात तिच्या शरीरावरून अधिक धीटपणे फिरत होते. तिच्या पोटावर, तिच्या कमरेवर, तिच्या मांड्यांवर... प्रत्येक स्पर्श अधिक खोल, अधिक अर्थपूर्ण होत होता. तीही माझ्या स्पर्शांना पूर्ण प्रतिसाद देत होती, तिचं शरीर माझ्या मिठीत वितळत होतं. तिचे हात माझ्या पाठीवर फिरत होते, कधी मला अधिक जवळ खेचत होते.
"माई..." मी तिच्या कानाजवळ म्हणालो, "खात्री आहे ना? तुला त्रास..."
"श्श्श..." तिने मला मध्येच थांबवलं. तिने माझा चेहरा तिच्या हातांत घेतला, माझ्या डोळ्यांत खोलवर पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत आता फक्त एकच भावना होती – संपूर्ण समर्पण आणि विश्वास. "आता फक्त तू... आणि मी... बाकी काही नाही... आणि भीतीही नाही... जोपर्यंत तू आहेस."
तिचे ते शब्द म्हणजे जणू अंतिम परवानगी होती. आता कोणतीही शंका नव्हती, कोणतीही भीती नव्हती. फक्त एक तीव्र, अनावर अशी ओढ होती, जी आम्हाला दोघांनाही त्या अंतिम क्षणाकडे खेचत होती.
आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत होतो. श्वास रोखलेले होते. शरीरं एकमेकांत गुंतलेली होती. खोलीतील प्रत्येक वस्तू जणू स्तब्ध झाली होती, फक्त आमच्या हृदयाचे ठोके आणि वाढलेले श्वासच ऐकू येत होते.
आणि मग... त्या परमोच्च क्षणी... जेव्हा शब्द संपले होते आणि फक्त भावना आणि शरीरांची तीव्र भाषा उरली होती... तेव्हा दोन नद्यांसारखे आम्ही एकमेकांत पूर्णपणे विलीन झालो... त्या खोलीतील सकाळच्या प्रकाशात, त्या तीव्र जवळीकेत, फक्त आमचे एकरूप झालेले श्वास आणि एकमेकांत हरवलेले अस्तित्वच उरले होते…
त्यानंतर... एक खोल, संपूर्ण शांतता पसरली. जणू काही एका मोठ्या वादळानंतर सगळं काही शांत, स्तब्ध होऊन जावं तसं. आमची शरीरं अजूनही एकमेकांत गुंतलेली होती, पण आता त्यातली ती तीव्र हालचाल थांबली होती. फक्त दोघांच्याही छातीची जलद पण आता हळूहळू मंदावणारी धडधड जाणवत होती. दोघांच्याही शरीराला घामाचा ओलसर स्पर्श होता, आणि श्वासांमध्ये एक थकवा भरलेला होता.
Zoomboom8
New Member
- 46
- 74
- 18
bengaligudboy
Member
- 204
- 197
- 59