Great#1
ਸੱਭਿਅਕ ਟੱਬਰ
ਇਹ ਸਿਟੀ ਬਿਊਟੀਫੁੱਲ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਇਕ ਪੜੇ ਲਿਖੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈੈ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹਨ:-
________________________________
ਨਾਮ – ਸੰਜੇ ਵਰਮਾ, ਉਮਰ – 48, ਕਾਰੋਬਾਰੀ (ਉਸ ਕੋਲ ਫਰਨੀਚਰ ਦਾ ਸ਼ੋਅਰੂਮ ਹੈ)
ਨਾਮ – ਰਾਧਾ ਵਰਮਾ (ਸੰਜੇ ਦੀ ਪਤਨੀ), ਉਮਰ – 45, ਘਰੇਲੂ ਪਰ ਫੋਸ਼ਨੇਬਲ ਔਰਤ।
ਨਾਮ- ਧੀਰਜ ਵਰਮਾ (ਸੰਜੇ ਵਰਮਾ ਦਾ ਵੱਡਾ ਪੁੱਤਰ),ਉਮਰ – 24,ਕੰਮ- ਪਿਤਾ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਵਿਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਨਾਮ- ਨੀਰਜ ਵਰਮਾ (ਸੰਜੇ ਵਰਮਾ ਦਾ ਛੋਟਾ ਬੇਟਾ),ਉਮਰ – 22, ਕਾਲਜ਼ ਸਟੂਡੈਂਟ।
ਨਾਮ- ਕੋਮਲ ਵਰਮਾ (ਸੰਜੇ ਵਰਮਾ ਦੀ ਧੀ, ਕਾਲਜ਼ ਸਟੂਡੈਂਟ,ਉਮਰ – 20,
ਨਾਮ- ਸੰਤੋਸ਼ ਵਰਮਾ (ਸੰਜੇ ਵਰਮਾ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ), ਉਮਰ – 42, ਕੰਟਰੈਕਟ ਠੇਕੇਦਾਰ।
ਨਾਮ – ਸੁਮਨ ਵਰਮਾ (ਸੰਤੋਸ਼ ਵਰਮਾ ਦੀ ਪਤਨੀ), ਉਮਰ – 35,ਸਕੂਲ ਅਧਿਆਪਕ ।
_______________________________
ਸਵੇਰੇ 7 ਵਜੇ ਹਨ।
ਰਾਧਾ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਕੋਮਲ, ਜਿਸ ਦਾ ਕਮਰਾ ਰਸੋਈ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਹੈ, ਨੀਂਦ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੀ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਆਈ।
ਰਾਧਾ –ਉੱਠ ਗਈ ਮੇਰੀ ਮਿੱਠੀ ਗੁੱਡੀ,
ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਰਾਧਾ ਕੋਮਲ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਰਾਧਾ – ਲਗਦਾ ਹੈ ਪਾਪਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਸੌਣ ਦਿੱਤਾ!
ਕੋਮਲ – ਸੰਗਦੀ ਹੋਈ– ਓ ਮੰਮੀ, ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ.
ਰਾਧਾ – ਐਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ, ਵੇਖ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਗੁੱਡੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਲਾਲ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀਆਂ ਨੇ।
ਕੋਮਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬੋਲੀ..
ਰਾਧਾ – ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਾਪਾ ਤੁਹਾਡੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਚੂਤ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਨੇ.
ਕੋਮਲ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈ।
ਰਾਧਾ – ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਪਾਪਾ ਦਾ ਲੰਨ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਹੈ ਨਾ?
ਕੋਮਲ – ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੀ ਹੋਈ – ਐਵੇਂ ਦੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੰਮੀ
ਰਾਧਾ – ਚੱਲ ਠੀਕ ਐ! ਮੰਨ ਲਈ ਤੇਰੀ ਗੱਲ, ਪੁੱਤ ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ ਅਤੇ ਹੁਣ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਓ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਨਾਸ਼ਤਾ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਲਾਉਂਨੀਂ ਆਂ।
ਜਦੋਂ ਕੋਮਲ ਵਾਪਸ ਮੁੜਨ ਲੱਗੀ, ਰਾਧਾ ਨੇ ਕਿਹਾ:
ਰਾਧਾ – ਧੀਏ ਨੇ ਕਮਰਾ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਆਪਣੀ ਕੱਛੀ ਤਾਂ ਪਾ ਲੈਂਦੀ।
ਕੋਮਲ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਭੱਜਦੀ ਹੈ.
ਰਾਧਾ ਹੱਸ ਪਈ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੋਮਲ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ.
ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨੰਗੀ ਸੀ.
ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ, ਸੰਜੇ ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਬੇਟੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਖਾਣੇ ਦੀ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ.
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਕੋਮਲ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਕਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਮੇਜ਼ ‘ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ.
ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੋਮਲ ਨੇ ਸਫੈਦ ਟੌਪ ਅਤੇ ਗੁਲਾਬੀ ਸਕਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ.
ਰਾਧਾ ਨਾਸ਼ਤਾ ਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਭ ਖਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ.
ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਿਆਂ ਕੋਮਲ ਦੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਡਿਗਦੀਆਂ ਹਨ.
ਇਸ ‘ਤੇ ਸੰਜੇ ਰਾਧਾ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ:
ਸੰਜੇ – ਰਾਧਾ ਗੁੱਡੀ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਸਮੇਟੋ, ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ ਖਾਣ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਰਹੀ ਹੈ.
ਰਾਧਾ ਸਾੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਕਮਰ ਤਕ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਕੱਛੀ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗਦੀ ਹੈ।
ਧੀਰਜ – ਮੰਮੀ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੁੱਡੀ ਦੇ ਵਾਲ ਲਪੇਟਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ.
ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਚੂਤ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ.
ਰਾਧਾ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਚਿੱਟੀ ਕੱਛੀ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਕੇ ਕੋਮਲ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ।
ਅਤੇ ਕੱਛੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੰਦਾਂ ਵਿਚ ਦਬਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਕੋਮਲ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ.
ਅਤੇ ਕੱਛੀ ਨਾਲ ਬੰਨ ਕੇ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟ ਲਿਆ.
ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਬਿਲਕੁਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਨਾਸ਼ਤਾ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ.
ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜਦੀ ਹੈ ..................
ਨੀਰਜ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ।
ਸੰਤੋਸ਼ ਅਤੇ ਸੁਮਨ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜੇ ਸਨ।
ਨੀਰਜ- ਹੇ ਚਾਚੂ ਵੱਟ ਐ ਸਰਪ੍ਰਾਈਜ਼ .. ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰ ਆਜੋ.
ਦੋਵੇਂ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ.
ਰਾਧਾ – ਓ ਦਿਉਰ ਜੀ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ ਅੱਜ।
ਸਾਡੀ ਯਾਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਲੱਭ ਗਈ।
ਸੰਤੋਸ਼ – ਭਾਬੀ ਜੀ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਬੱਸ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ.
ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ.
ਖ਼ਾਸਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਪਿਆਰੀ ਗੁੱਡੀ ਨੂੰ।
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਸੰਤੋਸ਼ ਕੋਮਲ ਦੀ ਗਲ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਹੈ।
ਸੰਜੇ –ਨਾਲਾਇਕ! ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਏਂ ਤਾਂ ਛੋਟੀ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਂਦਾ?
ਸੰਤੋਸ਼ – ਮਾਫ ਕਰਨਾ ਵੀਰ ਜੀ! ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ.
ਪਰ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਧੀਰਜ ਸਾਡੇ ਘਰ ਸੌਣ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਸੰਜੇ – ਇਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀਂ ਕਿ ਅਜਿਹੀ ਗਲਤੀ ਦੁਬਾਰਾ ਨਾ ਹੋਵੇ.
ਸੰਤੋਸ਼ – ਠੀਕ ਹੈ ਵੀਰ ਜੀ।
ਰਾਧਾ – ਏ ਸੁਮਨ, ਤੂੰ ਉਥੇ ਕਿਉਂ ਖੜ੍ਹੀ ਏਂ, ਇੱਥੇ ਆ!
ਹਰ ਕੋਈ ਬੈਠਦਿਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਕੋਮਲ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ:
ਕੋਮਲ – ਮੈਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ.
ਮੈਨੂੰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮਾਰਕੀਟ ਪਹੁੰਚਣਾ ਪਵੇਗਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈਣੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ.
ਫਿਰ ਕੁਝ ਕੱਪੜੇ ਲੈਣ ਲਈ ਮਾਲ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ.
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਕੋਮਲ ਉੱਠੀ ਤੇ ਰਾਧਾ ਚੀਕਵੀਂ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਬੋਲੀ ਰੁਕ ਤੂੰ ਸੁਮਨ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾ।
ਸੁਮਨ – ਮੈਂ! !!! ਮੈਂ ਹੁਣ ਨਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ !!
ਰਾਧਾ – ਕਿਉਂ ?? ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ?
ਸੁਮਨ – ਉਹ ... ਉਹ ..
ਰਾਧਾ – ਕੀ ਉਹ.ਉਹ ਲਾਈ ਏ?
ਸੁਮਨ – ਮੈਂ ... ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ.
ਰਾਧਾ – ਕਿਉਂ !!
ਸੁਮਨ – ਸੰਗਦੀ ਹੋਈ – ਉਹ ਦੀਦੀ, ਅੱਜ ਮੈਂ ਕੱਛੀ ……..
ਰਾਧਾ – ਹਾਂ, ਕੱਛੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਵੀ ਬੋਲੋ!
ਸੁਮਨ – ਉਹ ਦੀਦੀ, ਮੈਂ ਅੱਜ ਕੱਛੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ!
ਸੰਜੇ – ਕੱਛੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ! ਪਰ ਕਿਉਂ ?
ਸੁਮਨ ਸੰਜੇ ਦੀ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਗਈ!
ਰਾਧਾ – ਹਾਂ ਹਾਂ ਬੋਲ ਤਾਂ !!!
ਸੁਮਨ – ਉਹ..ਹੋ..ਮੇਰੀ ਚ..ਚੂ਼਼… ਚੂਊ ..
ਰਾਧਾ – ਕੀ ਚੂ ..
ਸੁਮਨ – ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਚੂਤ ਵਿਚ ਸੋਜ ਆ ਗਈ ਹੈ!
ਸੰਜੇ ਨੇ ਧੀਰਜ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ:
ਸੰਜੇ- ਨਲਾਇਕ ਇਕ ਤਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਥੇ ਸੌਣ ਗਿਆ।
ਉੱਪਰੋਂ ਆਪਣੀ ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੋਦਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਚੂਤ ਸੁੱਜ ਗਈ.
ਇਸ ਤੇ ਰਾਧਾ ਹੱਸ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ :
ਰਾਧਾ – ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਝਿੜਕ ਰਹੇ ਹੋ?
ਜਿਸਦੀ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੀ ਚਾਚੀ ਹੋਵੇ ਉਹ ਭਲਾ ਕਿਵੇਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਸਕਦਾ ਹੈ?
ਉੱਤੋਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕੱਲੇ ਹੋਵੋਂ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ।
ਸੰਜੇ ਸੁਮਨ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ:
ਸੰਜੇ –ਜਰਾਂ ਆਪਣੀ ਚੂਤ ਤਾਂ ਦਿਖਾਵੀਂ ਸੁਮਨ ਪੁੱਤ!
ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਵੇਖਣ ਦਿਓ ਕਿ ਇਸ ਬਦਮਾਸ਼ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕੀਤਾ .
ਸੁਮਨ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੋ ਗਈ – ਨਹੀਂ! ਜੇਠ ਜੀ ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੈ
ਛੱਡੋ ਇਹਨੂੰ .
ਸੰਤੋਸ਼ – ਓ ਜਦੋਂ ਵੀਰ ਜੀ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਦਿਖਾ!
ਸੁਮਨ ਜੋ ਇਸ ਸਮੇਂ ਹਲਕੇ ਪੀਲੇ ਸਕਰਟ ਵਿਚ ਸੀ,
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਨੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਕਰਟ ਚੁੱਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।
ਸੁਮਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਕਰਟ ਲੱਕ ਤਕ ਉੱਚੀ ਕੀਤੀ।
ਹਰ ਕੋਈ ਉਸਦੀ ਚੂਤ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ..
ਰਾਧਾ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਮੂੰਹ ਤੇ ਰੱਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ:
ਰਾਧਾ –ਹਾਏ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਦਰਾਣੀ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਬੇਰਹਿਮ ਹੋ ਕੇ ਚੋਦਿਆ ਏ।
ਸੰਜੇ – ਨੀਰਜ ਜਾ ਕੇ ਫਸਟ ਏਡ ਬਾੱਕਸ ਚੋਂ ਕ੍ਰੀਮ ਲੈ ਆ।
ਨੀਰਜ –ਹੁਣੇ ਲਿਆਇਆ.
ਨੀਰਜ ਭੱਜ ਕੇ ਗਿਆ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕਰੀਮ ਲੈ ਆਇਆ।
ਸੰਜੇ ਨੇ ਸੁਮਨ ਨੂੰ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਸੁਮਨ ਨੇ ਸਕਰਟ ਉੱਪਰ ਕੀਤੀ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਬੈਠ ਗਈ।
ਸੰਜੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਸੁਮਨ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੈ।
ਸੰਜੇ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਸੁਮਨ ਦੀ ਚੂਤ ‘ਤੇ ਕਰੀਮ ਲਗਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹੈ.
ਸੁਮਨ – ਆSSSSSਹ……
ਕਰੀਮ ਲਗਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੰਜੇ ਕੋਮਲ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ:
ਸੰਜੇ- ਗੁੱਡੀ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾ
ਅਤੇ ਡਾਕਟਰ ਇਸ਼ਿਤਾ ਕੋਲ ਚੈੱਕਅੱਪ ਕਰਵਾ ਆਇਓ।
ਕੋਮਲ – ਠੀਕ ਹੈ ਪਾਪਾ ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਚਲਦੇ ਹਾਂ.
ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਲੇਟ ਹਾਂ.
ਸੁਮਨ – ਪਰ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਕੱਚੀ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵਾਂ ??
ਕੋਮਲ – ਓਫਫਫੋ ਚਾਚੀ !!
ਕੋਮਲ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਕਰਟ ਉੱਤੇ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਝੱਟ ਕੱਛੀ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ.
ਰਾਧਾ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ – ਹੁਣ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਕੱਛੀ ਕਿਉਂ ਉਤਾਰ ਰਹੀ ਏਂ?
ਕੋਮਲ ਆਪਣੀ ਕੱਛੀ ਲੈ ਕੇ ਸੁਮਨ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੁੱਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਹਿਨਾਉਂਦੀ ਹੈ.
ਕੋਮਲ – ਹੁਣ ਖੁਸ਼! ਹੁਣ ਚੱਲੋ?
ਸੁਮਨ – ਹਾਂ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ, ਚੱਲ!
ਕੋਮਲ ਤੇ ਸੁਮਨ ਸਭ ਨੂੰ ਬਾਏ ਕਹਿ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
___________________________________________________
