Adultery मॅडम

mack371985 · Oct 4, 2025

Chan aahe

thoda motha aani lawkar update dyaycha prayatna kara please

love2025 · Oct 4, 2025

S01E20
दिवाळीचे ते दिवस माझ्यासाठी एखाद्या सणासारखे नव्हते, ती एक साधना होती. घरात दिवाळीची धामधूम सुरू होती, फटाक्यांचे आवाज, फराळाचा सुगंध, पाहुण्यांची ये-जा... पण मी या सगळ्यापासून अलिप्त होतो. माझं जग आता फक्त एकाच गोष्टीभोवती फिरत होतं – त्यांनी दिलेलं ते पुस्तक, 'देवदास'.
मी घरातला एक कोपरा शोधून काढला होता. आमच्या माडीवरची एक लहानशी, शांत खोली. तिथे जाऊन मी तासनतास ते पुस्तक वाचत बसायचो. जसजशी 'देवदास'ची पानं उलटत होती, तसतसं माझ्यासमोर एक वेगळंच जग उभं राहत होतं. ते फक्त देवदास आणि पारोचं जग नव्हतं, ते कुठेतरी माझंही होतं. देवदासच्या उत्कट, वेड्या, पण कधीही न मिळू शकणाऱ्या प्रेमात मला माझं प्रतिबिंब दिसत होतं. पारोच्या त्या सामाजिक बंधनात अडकलेल्या, पण मनात प्रेम जपणाऱ्या असहाय्यतेत, मला नकळतपणे मॅडमचा चेहरा दिसत होता.
त्या पुस्तकातल्या प्रत्येक ओळीतून, प्रत्येक प्रसंगातून मी त्यांना अधिकच ओळखू लागलो होतो, अधिकच त्यांच्या जवळ जात होतो. मला कळत होतं की प्रेम म्हणजे फक्त मिळवणं नसतं. कधीकधी, काही नाती ही फक्त दूरूनच जपायची असतात. काही प्रेम हे फक्त आराधनेसाठी, पूजेसाठी असतं. 'देवदास' वाचताना माझ्या मनातलं द्वंद्व, माझ्या भावनांचा तो कल्लोळ शांत होत होता. माझ्या त्या एकतर्फी, असहाय्य ओढीला जणू एक नाव, एक ओळख मिळत होती.
सुट्टीचे ते दिवस कसे संपले ते कळलंच नाही. कॉलेज सुरू झालं. मी त्याच दिवशी ते पुस्तक घेऊन कॉलेजला गेलो. माझं मन आज शांत होतं, पण एक अनामिक हुरहूर होती. आज त्यांच्याशी काय बोलायचं, हे मी ठरवून आलो होतो.
कॉलेज सुटल्यावर, मी नेहमीच्या ठिकाणी, त्या वडाच्या झाडाखाली त्यांची वाट पाहत थांबलो. त्या आल्या. आज त्यांच्या चेहऱ्यावर एक प्रश्नार्थक भाव होता, जणू त्या माझ्या प्रतिक्रियेचीच वाट पाहत होत्या.
"वाचून झालं?" त्यांनी विचारलं.
मी फक्त होकारार्थी मान हलवली. माझ्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते.
"कसं वाटलं?"
मी काही क्षण त्यांच्या डोळ्यांत पाहिलं. "ते पुस्तक नव्हतं, मॅडम," मी हळूच म्हणालो. "तो एक अनुभव होता. देवदासचं प्रेम, त्याची वेदना... सगळं खूप खरं वाटलं. असं वाटलं, की जगात अशीही माणसं असतात, ज्यांचं प्रेम कधीच पूर्ण होत नाही, पण ते तरीही प्रेम करत राहतात."
माझं बोलणं ऐकून त्यांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. त्या माझ्याकडे एकटक पाहत होत्या.
"कधीकधी प्रेम हे मिळवण्यात नसतं," मी पुढे म्हणालो, जणू काही मी माझ्याच मनाला समजावत होतो, "तर फक्त प्रेम करत राहण्यात असतं, नाही का मॅडम?"
माझा तो प्रश्न, त्यात दडलेली माझी भावना, माझं समर्पण... ते त्यांच्यापर्यंत पोहोचलं होतं. त्यांच्या डोळ्यांत एक विलक्षण, अथांग अशी वेदना आणि माया दाटून आली. त्यांच्या ओठांच्या कोपऱ्यात एक अत्यंत करुण, पण तितकंच सुंदर स्मित उमटलं.
त्यांनी एक खोल श्वास घेतला. "काही प्रेमकथा ह्या पूर्ण होण्यासाठी नसतात, बाळा..." त्यांचा आवाज एखाद्या दूरच्या मंदिरातून यावा तसा शांत आणि गंभीर वाटत होता.
"...त्या फक्त अजरामर होण्यासाठी असतात."
त्यांचं ते एक वाक्य... माझ्यासाठी सगळं काही होतं. त्या एका वाक्यात त्यांनी माझ्या भावनांचा स्वीकार केला होता, माझ्या प्रेमाला एक ओळख दिली होती, आणि त्याच वेळी, त्या नात्याची मर्यादाही तितक्याच हळुवारपणे, पण स्पष्टपणे सांगितली होती. त्यांनी मला नाकारलं नव्हतं, पण त्यांनी मला स्वीकारलंही नव्हतं. त्यांनी आमच्या नात्याला एका अशा उंचीवर नेऊन ठेवलं होतं, जिथे शरीर आणि समाज या सगळ्याच्या पलीकडे जाऊन, फक्त एक शुद्ध, निःस्वार्थ आणि अजरामर अशी भावना अस्तित्वात होती.
माझ्या डोळ्यांत पाणी आलं. पण ते दुःखाचं नव्हतं. ते एक वेगळंच समाधान होतं. मला माझं उत्तर मिळालं होतं.
मी त्यांना ते पुस्तक परत केलं. त्यांनी ते घेतलं. आमची बोटं पुन्हा स्पर्शली, पण त्या स्पर्शात आता कोणतीही आग नव्हती, कोणतीही हुरहूर नव्हती. होती ती फक्त एक शांत, समजूतदारपणाची ऊब.
त्या दिवसानंतर आमच्यातलं नातं अधिकच बदललं. ते अधिक खोल, अधिक शांत आणि अधिक परिपक्व झालं. आता माझ्या मनात कोणतीही बेचैनी नव्हती. मी शांतपणे, दूरूनच त्यांची आराधना करत राहिलो. त्यांच्या वर्गातला एक सर्वोत्तम विद्यार्थी बनून, त्यांच्या प्रत्येक शब्दाला मनात साठवून. मला माहीत होतं, की माझी ही प्रेमकथा कधीच पूर्ण होणार नाही. पण मला त्याचं दुःख नव्हतं, कारण माझ्या मॅडमनीच मला शिकवलं होतं...
काही प्रेमकथा ह्या पूर्ण होण्यासाठी नसतात, त्या फक्त अजरामर होण्यासाठी असतात.

macssm · Oct 4, 2025

love2025 said:
S01E20
दिवाळीचे ते दिवस माझ्यासाठी एखाद्या सणासारखे नव्हते, ती एक साधना होती. घरात दिवाळीची धामधूम सुरू होती, फटाक्यांचे आवाज, फराळाचा सुगंध, पाहुण्यांची ये-जा... पण मी या सगळ्यापासून अलिप्त होतो. माझं जग आता फक्त एकाच गोष्टीभोवती फिरत होतं – त्यांनी दिलेलं ते पुस्तक, 'देवदास'.
मी घरातला एक कोपरा शोधून काढला होता. आमच्या माडीवरची एक लहानशी, शांत खोली. तिथे जाऊन मी तासनतास ते पुस्तक वाचत बसायचो. जसजशी 'देवदास'ची पानं उलटत होती, तसतसं माझ्यासमोर एक वेगळंच जग उभं राहत होतं. ते फक्त देवदास आणि पारोचं जग नव्हतं, ते कुठेतरी माझंही होतं. देवदासच्या उत्कट, वेड्या, पण कधीही न मिळू शकणाऱ्या प्रेमात मला माझं प्रतिबिंब दिसत होतं. पारोच्या त्या सामाजिक बंधनात अडकलेल्या, पण मनात प्रेम जपणाऱ्या असहाय्यतेत, मला नकळतपणे मॅडमचा चेहरा दिसत होता.
त्या पुस्तकातल्या प्रत्येक ओळीतून, प्रत्येक प्रसंगातून मी त्यांना अधिकच ओळखू लागलो होतो, अधिकच त्यांच्या जवळ जात होतो. मला कळत होतं की प्रेम म्हणजे फक्त मिळवणं नसतं. कधीकधी, काही नाती ही फक्त दूरूनच जपायची असतात. काही प्रेम हे फक्त आराधनेसाठी, पूजेसाठी असतं. 'देवदास' वाचताना माझ्या मनातलं द्वंद्व, माझ्या भावनांचा तो कल्लोळ शांत होत होता. माझ्या त्या एकतर्फी, असहाय्य ओढीला जणू एक नाव, एक ओळख मिळत होती.
सुट्टीचे ते दिवस कसे संपले ते कळलंच नाही. कॉलेज सुरू झालं. मी त्याच दिवशी ते पुस्तक घेऊन कॉलेजला गेलो. माझं मन आज शांत होतं, पण एक अनामिक हुरहूर होती. आज त्यांच्याशी काय बोलायचं, हे मी ठरवून आलो होतो.
कॉलेज सुटल्यावर, मी नेहमीच्या ठिकाणी, त्या वडाच्या झाडाखाली त्यांची वाट पाहत थांबलो. त्या आल्या. आज त्यांच्या चेहऱ्यावर एक प्रश्नार्थक भाव होता, जणू त्या माझ्या प्रतिक्रियेचीच वाट पाहत होत्या.
"वाचून झालं?" त्यांनी विचारलं.
मी फक्त होकारार्थी मान हलवली. माझ्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते.
"कसं वाटलं?"
मी काही क्षण त्यांच्या डोळ्यांत पाहिलं. "ते पुस्तक नव्हतं, मॅडम," मी हळूच म्हणालो. "तो एक अनुभव होता. देवदासचं प्रेम, त्याची वेदना... सगळं खूप खरं वाटलं. असं वाटलं, की जगात अशीही माणसं असतात, ज्यांचं प्रेम कधीच पूर्ण होत नाही, पण ते तरीही प्रेम करत राहतात."
माझं बोलणं ऐकून त्यांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले. त्या माझ्याकडे एकटक पाहत होत्या.
"कधीकधी प्रेम हे मिळवण्यात नसतं," मी पुढे म्हणालो, जणू काही मी माझ्याच मनाला समजावत होतो, "तर फक्त प्रेम करत राहण्यात असतं, नाही का मॅडम?"
माझा तो प्रश्न, त्यात दडलेली माझी भावना, माझं समर्पण... ते त्यांच्यापर्यंत पोहोचलं होतं. त्यांच्या डोळ्यांत एक विलक्षण, अथांग अशी वेदना आणि माया दाटून आली. त्यांच्या ओठांच्या कोपऱ्यात एक अत्यंत करुण, पण तितकंच सुंदर स्मित उमटलं.
त्यांनी एक खोल श्वास घेतला. "काही प्रेमकथा ह्या पूर्ण होण्यासाठी नसतात, बाळा..." त्यांचा आवाज एखाद्या दूरच्या मंदिरातून यावा तसा शांत आणि गंभीर वाटत होता.
"...त्या फक्त अजरामर होण्यासाठी असतात."
त्यांचं ते एक वाक्य... माझ्यासाठी सगळं काही होतं. त्या एका वाक्यात त्यांनी माझ्या भावनांचा स्वीकार केला होता, माझ्या प्रेमाला एक ओळख दिली होती, आणि त्याच वेळी, त्या नात्याची मर्यादाही तितक्याच हळुवारपणे, पण स्पष्टपणे सांगितली होती. त्यांनी मला नाकारलं नव्हतं, पण त्यांनी मला स्वीकारलंही नव्हतं. त्यांनी आमच्या नात्याला एका अशा उंचीवर नेऊन ठेवलं होतं, जिथे शरीर आणि समाज या सगळ्याच्या पलीकडे जाऊन, फक्त एक शुद्ध, निःस्वार्थ आणि अजरामर अशी भावना अस्तित्वात होती.
माझ्या डोळ्यांत पाणी आलं. पण ते दुःखाचं नव्हतं. ते एक वेगळंच समाधान होतं. मला माझं उत्तर मिळालं होतं.
मी त्यांना ते पुस्तक परत केलं. त्यांनी ते घेतलं. आमची बोटं पुन्हा स्पर्शली, पण त्या स्पर्शात आता कोणतीही आग नव्हती, कोणतीही हुरहूर नव्हती. होती ती फक्त एक शांत, समजूतदारपणाची ऊब.
त्या दिवसानंतर आमच्यातलं नातं अधिकच बदललं. ते अधिक खोल, अधिक शांत आणि अधिक परिपक्व झालं. आता माझ्या मनात कोणतीही बेचैनी नव्हती. मी शांतपणे, दूरूनच त्यांची आराधना करत राहिलो. त्यांच्या वर्गातला एक सर्वोत्तम विद्यार्थी बनून, त्यांच्या प्रत्येक शब्दाला मनात साठवून. मला माहीत होतं, की माझी ही प्रेमकथा कधीच पूर्ण होणार नाही. पण मला त्याचं दुःख नव्हतं, कारण माझ्या मॅडमनीच मला शिकवलं होतं...
काही प्रेमकथा ह्या पूर्ण होण्यासाठी नसतात, त्या फक्त अजरामर होण्यासाठी असतात.

Kuch sundar aahe

mack371985 · Oct 5, 2025

Jabardast

Search

Adultery मॅडम

mack371985

Member

love2025

Member

macssm

Active Member

mack371985

Member